Karin Bloemen is in de overgang. Haar stemmingen wisselen van ‘bloedchagrijnig tot schijtvervelend.’ Om een beetje op adem te komen is zij in haar eentje naar een camping vertrokken. Ondanks de Zen-technieken die ze zich eigen heeft gemaakt willen haar lichaam en geest maar niet tot rust komen. We horen het commentaar van de goedgebekte Rotterdamse tent, die helemaal gek wordt van het gemekker van haar ‘bewoonster’, die drie weken lang haar vriendinnen suf belt, ook al komt ze niet verder dan de voicemail.
Via die eenrichtingstelefoongesprekken kruipen we in het leven van drie vrouwen van rond de vijftig. Sores met hun lijf en hun man, en in paniek door het is-dat-nou-alles-gevoel. Terugkijkend beseft Bloemen dat het toch het mooist was toen ze 22 jaar was. Ze stelt zich voor hoe een gesprek tussen die aankomende, frisse ster met haar steenkolen Engels en Oprah Winfrey had kunnen verlopen. Het is een van de vele momenten waarop de nieuwe show van Karin Bloemen volkomen de mist in gaat. Ze is dan een tweederangs Tineke Schouten met een lading afgezaagde grappen. Net zo sleets is de aflevering van ‘Dit is uw leven.’ Alleen de sneer naar haar stiefvader, die niet van haar af wist te blijven, komt aan, de rest bestaat uit ongein en flauwiteiten.
Karin Bloemen beheerst het vak van typetjes maken, maar je moet wel behoorlijk tekstmateriaal in handen hebben. Het komt allemaal buitengewoon treurig over, ondanks de geweldige kostuums die de comédienne in lagen over elkaar aanheeft. In die exotische kleding die Jan Aarntzen heeft ontworpen gaan waanzin, diepgang en allure wél hand in hand.
Het fysieke en geestelijke ongemak waar Bloemen mee worstelt komt miljoenen vrouwen bekend voor. Herkenbaarheid is een handige basis voor een theaterprogramma, maar er moet wel een draai aan worden gegeven om er kunst van te maken. Dat lukt een paar keer in de liedjes. Jan Boerstoel schreef een glasheldere, emotionele tekst over alleen zijn, en Jurrian van Dongen vertaalde het Franse Ma fille over een twintigjarige dochter die het ouderlijk huis verlaat. Universele zaken op indringende manier verwoord. Kunst dus.
Maar die liedjes zijn aantrekkelijke eilandjes in een oceaan van middelmatigheid en gebrek aan originaliteit. Het eind ziet er circusachtig spectaculair uit, maar de slotgedachte van het programma ruikt heel sterk naar de EO en Libelle-artikelen uit de jaren vijftig. En dan wordt het spektakel een vlag op een modderschuit.

**

Overgang door Karin Bloemen, teksten: Karin Bloemen, Jurrian van Dongen, Jan Boerstoel e.a., kostuums en toneelbeeld: Jan Aarntzen, regie en muziek: Marnix Busstra, Zaantheater Zaandam 20 mei. Tournee tot juli 2009.