In het boudoir van Gerrie van der Klei – met klassieke kleedkamerspiegel met gekleurde lampjes langs de randen– hangt tussen de tientallen foto’s en andere herinneringen uit haar carrière een gemanipuleerde foto van de zangeres als Norma Desmond uit Sunset Boulevard. Toen Joop van den Ende ruim tien jaar geleden de rechten voor die musical over de vergeten Hollywood-actrice had verworven kreeg ze van de producent te horen dat ze nummer één stond op zijn lijstje voor de hoofdrol. Zij vindt het prima dat de eer uiteindelijk Simone Kleinsma en Pia Douwes ten deel is gevallen. ‘Joop zei tien jaar geleden dat Nederland nog niet klaar was voor die musical. Aan de bezoekersaantallen te zien is dat nog steeds het geval.’ Van der Klei is volkomen gelukkig bij cabaretgroep Purper, waar zij dit jaar haar veertigjarige artiestenjubileum viert.
Frans Mulder, de motor van Purper, had opgevangen dat de loopbaan van Gerrie van der Klei in 1968 was begonnen. Ofschoon Van der Klei absoluut geen jubileumfeestje nodig heeft om haar carrière een nieuwe impuls te geven, maakte Mulder handig gebruik van de situatie. Van der Klei: ‘Die is natuurlijk botergeil op dat soort dingen. Hij vindt het leuk om feestjes te vieren. En de publiciteit is ook goed voor de zaak. En dan doe ik natuurlijk mee. Alles voor de zaak. Ik was al aan het onderhandelen over mijn rol van Fräulein Schneider in de musical Cabaret toen Frans mij belde dat hij allerlei plannen voor mij had in Purper. Ik ben er ook nog bij als Purper in 2010 dertig jaar bestaat.’
Op het veertig jaar oude affiche staat Van der Klei als Gerrie Kley (‘dat vond ik toen een mooie artiestennaam, maar die heb ik snel achter me gelaten.’) naast John Leddy voor haar eerste betaalde theaterklus. Zij kreeg snel daarna op prime time radio een easy listening programma, en vervolgens fladderde haar carrière alle kanten op: het vooroorlogse Duitse repertoire met haar oudere zusje Dorine als de Sissies, musicals (De Zoon van Louis Davids, Foxtrot), opera (Operatie Orpheus), film (De Illusionist met Freek de Jonge), toneel (Later is te laat van Noël Coward) en natuurlijk jazz, haar grote passie, onder de vleugels van Boy Edgar, haar geliefde.
Ondanks haar gevarieerde activiteiten noemde hij zijn vrouw La Paresse, de Luiheid. ‘Daarmee bedoelde hij vooral geestelijke luiheid. Boy vond dat ik naar feestjes en andere representatieve bijeenkomsten moest gaan, omdat dat goed voor mijn carrière was. Ik lag dan liever met een boek thuis op de bank. Daarover schreef hij voor mij het nummer Be there.’
Met Edgar beleefde zij het hoogtepunt van haar carrière, een big band optreden in de New Yorkse Carnegie Hall ter ere van de zieke Duke Ellington, die door middel van een speciale verbinding vanuit het ziekenhuis het concert kon volgen. In diezelfde week trad zij als enige blanke op in de all black Jazzchurch, waar ook Ellington regelmatig speelde. De avond voor dat optreden gooide een ober in een chique restaurant een kom jus over haar heen. In het toilet waste een behulpzame zwarte toiletjuffrouw haar blouse uit. Terwijl Van der Klei daar in haar bh zat, raakten de vrouwen enthousiast aan de praat over muziek, met als gevolg dat de toiletjuffrouw in de kerk op de eerste rij zat met grote hoed en handtas op haar schoot. ‘Ik had er een moeder bij.’
Een van de vele knauwen in haar leven kreeg Gerrie van der Klei toen Boy Edgar in 1980 overleed. Ook haar volgende partner, regisseur Niek van den Boezem, is niet oud geworden, en datzelfde gold voor haar oudste zusje. Door een bizarre speling van het lot heeft Gerrie van der Klei haar leven echter wel aan de dood te danken. ‘Kort nadat de broer van mijn moeder (de verzetsstrijder Gerrit van der Veen, PvdH) in 1944 door de Duitsers was gefusilleerd raakte mijn moeder weer zwanger. Dat was niet nieuw, ik heb twee oudere zusjes, maar een aantal van die zwangerschappen was geëindigd in miskramen of abortussen. Deze keer wilde mijn moeder het kind per se houden. Daarom heeft zij enkele maanden uit voorzorg in bed gelegen. Ik ben naar mijn oom vernoemd. Zonder zijn executie was ik waarschijnlijk geaborteerd. En dan had ik niet in Purper kunnen spelen. Dat zou toch vervelend zijn geweest.’

Purper Sinds 1980, zaterdag en zondag (première) in Stadsschouwburg Velsen in IJmuiden.