Al zou Frédérique Spigt over de voedingswaarde van bruin brood zingen, dan zou het nog indrukwekkend en intens klinken. Haar prettig masculiene, hese stem met een verfijnd gevoel voor drama geeft elk nummer een extra lading mee. Als ze dan ook nog eens teksten zingt, die werkelijk ergens over gaan, dan kun je als luisteraar alleen maar heel erg gelukkig worden. De cd Vreemd, die Spigt de afgelopen zomer met bescheiden middelen en een paar prima muzikanten in haar huisje in Frankrijk heeft opgenomen, heeft een ongekend hoog niveau. De muziek is Mediterraans en (door de bandoneon van Gwen Cresens) Argentijns getint, met wat gipsy-gitaarklanken van Jan van der Meij. Spigt zingt indringend over de simpele manier om de angst voor andere culturen te overwinnen: praat eens met mensen buiten je eigen kringetje. Ook haar teksten over de dood graven diep door het eenvoudig te houden. In het lied Ziba, over een Iraakse vluchteling (‘Ze kan niet heen en niet terug’), is een prachtig gedicht over verlangen en heimwee verweven van de Iraakse dichter Baban.
Maar helaas, het materiaal van een prachtige cd is nog geen garantie voor een prachtig theaterprogramma. Een regisseur wordt node gemist. Die zou iets aan die suffige achtergrondbeelden hebben gedaan. Die zou hebben gezegd dat je geen twee liedjes aan het begin moet stoppen met exact hetzelfde ritme en vrijwel identiek akkoordenschema. Die zou wat meer peper in de eerste helft hebben gestrooid. Die zou ongetwijfeld meer aandacht hebben besteed aan de aankondigingen, die bijna allemaal rammelen en doodlopen. En die zou wat gedaan hebben aan het ritmische gerommel van de zangeres op castagnetten en trommel. Gewoon overlaten aan een echte percussionist. Jammer, heel jammer.

***
Vreemd door Frédérique Spigt, De Meervaart Amsterdam 1 november. Tournee