Ren Lenny Ren, liedteksten en muziek: Thomas Acda en Paul de Munnik, toneeltekst: Rob de Graaf, regie: Ruut Weissman. Schouwburg Het Park, Hoorn 4 november. Tournee.

Laten we eens met de conclusie beginnen. Ren Lenny Ren is een uitstekend plan, de uitwerking is belabberd en de uitvoering middelmatig.
Het plan. Wat klinken Acda en De Munnik toch lekker. Close harmony in de stijl van Crosby, Stills & Nash, het ongecompliceerde gitaarspel en de romantische mondharmonica van Thomas Acda, het verfijnde toetsenwerk van Paul de Munnik, en ook nog eens teksten (zeker de laatste tijd) met een maatschappelijke relevantie. De onvoorwaardelijke teeneebobber-adoratie is nu wel voorbij, maar ze zijn nog steeds razend populair en zouden probleemloos nog vele jaren op deze manier door kunnen gaan: cd’s uitbrengen, concerten, en cabaretprogramma’s met een aardig verhaal en veel muziek.
Met zoveel succes loop je het risico dat het heilige vuur dooft en het is daarom te prijzen dat het duo een trapje hoger wil, of in ieder geval iets anders wil proberen. Een rockmusical dus over artistieke impasse, ambitie en dreigende gemakzucht, met als verhaallijn een popduo dat probeert nieuwe energie te krijgen als spookschrijver voor een onbekend talent. Dat ziet er goed uit.
De uitwerking. Samen met regisseur Ruut Weissman, die het tweetal al vanaf de Kleinkunstacademie begeleidt, worden alle valkuilen en hindernissen van een musical besproken. Het maakproces is goed te volgen in het zojuist verschenen fotoboek Nog 1 beweging, nog 1 blik van Bob Bronshoff.
Rob de Graaf werd voor het script gevraagd. Daar gaat het helemaal mis. De Graaf heeft een armetierige, onlogische tekst ingeleverd, die direct de vuilnisbak in had gemoeten. Gelukkig komt Thomas Acda er nog regelmatig tussendoor met een paar cynische oneliners, maar verder horen we alleen maar opgeblazen zinnen en zien we louter karikaturen voorbij komen: de manager die vooral aan zichzelf denkt, de artiest die naast zijn schoenen gaat lopen, de vrouw die heel pragmatisch in bed duikt met elke man die maatschappelijk succes heeft, de journalist op zoek naar het sappige verhaal. Het is vier maal niks.
De uitvoering: Met zo’n kromme tekst valt natuurlijk niet veel te beginnen, maar het wordt nog erger door de personele problemen. Frank Lammers (de manager) spreekt de hele avond op een quasi-gedecideerde toon, die na vijf minuten onverdraaglijk wordt. Ross Curry (de artiest) laat een aanstellerige nep-Freddie Mercury/Prince zien die onmogelijk het succes kan hebben dat wordt gesuggereerd. Bracha van Doesburgh (berekenende vrouw) lijkt nog steeds in het stadium van de voorleesvoorstellingen te zitten, ze zingt wankel en heeft slechts één zogenaamd geile dansbeweging in huis. Het zal ongetwijfeld wel beter worden als over een tijdje haar rol wordt overgenomen door Carice van Houten, maar ook voor haar zal de tekst een molensteen om haar nek zijn. Marleen Stoltz (journalist) slaagt er niet in om haar personage boven matig-soap niveau uit te tillen.
Blijft over Acda en De Munnik zelf. Ook zij raken verstrikt in de slappe tekst, vooral Paul de Munnik komt er niet uit. Maar godzijdank maken zij veel muziek, met een zalige band. Dat klinkt vertrouwd, dan zijn ze scherp, met de beste nummers van hun laatste twee albums. Dan zijn zij echt gelukkig. En wij ook.