The Lion King door Stage Entertainment, script: Rogers Allers & Irene Mecchi, muziek en liedteksten: Elton John, Tim Rice, Lebo M e.a., vertaling Martine Bijl, choreografie: Garth Fagan, regie, kostuum- en poppenontwerp: Julie Taymor. Circustheater Scheveningen, 30 oktober.
foto: Deen van Meer
****
Na één minuut ben je al verkocht. Door de gangpaden paraderen alle passagiers van de Ark van Noah, afdeling Afrika. Een olifant met wapperende oren, waar een vrolijk kleintje achteraan huppelt, zebra’s, antilopen, hyena’s, giraffen en natuurlijk leeuwen. Die kleurrijke beesten zijn zo ongelooflijk mooi en ingenieus gemaakt, dat je het kaartje voor The Lion King er al bijna uit hebt na deze optocht.
We kennen het verhaal van de succesvolle tekenfilm, van de vorige Nederlandse versie tien jaar geleden, of van dat tripje naar Londen of New York waar de musical al sinds mensenheugenis volle zalen trekt: leeuwenwelp Simba wordt door zijn vader Mufasa aan de dieren van de Pridelands gepresenteerd als de toekomstige troonopvolger. Zijn oom Scar grijpt echter met list en geweld de macht. Mufasa wordt vermoord en de kleine Simba wordt verjaagd. Na een avontuurlijke reis keert Simba als volwassen leeuw terug en eist de troon op.
Julie Taymor, de oorspronkelijke regisseur van de Broadway-versie, heeft van The Lion King een visueel spektakel gemaakt, zoals zelden is vertoond op een musicalpodium. Toch steekt er een opbouwfout in de productie. Met die overdonderende opening is meteen de belangrijkste troefkaart op tafel gegooid. Als een goochelaar direct zijn meest ingewikkelde truc doet, valt de rest toch een beetje tegen.
In welke uithoek van de wereld je deze musical ook bezoekt, hij is overal exact hetzelfde. Hier en daar kunnen hooguit wat kleine nieuwe accenten worden gelegd. Die zijn in Scheveningen niet allemaal even gelukkig. Vertaler Martine Bijl (degelijk werk) kon het weer niet laten om er iets in te wurmen uit een andere sfeer. Nu stopt ze een ‘Hema douchegordijn’ in de tekst. Slaat nergens op. Ook de toegevoegde muziek van Er staat een paard in de gang is een misser.
Het spannende van een nieuwe versie is de kwaliteit van de spelers. De (door Disney verplichte) Zuid-Afrikaanse delegatie is top, vooral Gugwana Dlamini als Rafiki, de wijze mandril, of eigenlijk sjamaan. Met haar elegant-scherpe stem houdt zij alle verhaallijntjes bij elkaar. David Goncalves is als koning Mufasa een minder goede keus. Als acteur valt hij door de mand. Het lijkt alsof hij zijn tekst pas gisteren voor het eerst onder ogen heeft gekregen. Jorit Ruijs doet het prima als Scar, hij is een rotzak, zonder te overdrijven.
In de tweede helft zijn de kleine Simba een zijn vriendin Nala volwassen. Naidjim Severina als Simba valt niet op en valt niet tegen. Gaia Aikman maakt dat deel tot een feest met haar uitvoering van Shadowland/Arm land. Dat lied golft met koorondersteuning langzaam naar een orgastisch hoogtepunt, die de rillingen over je rug doet lopen. Zij is de koningin van de voorstelling.