Op het podium staat het instrumentarium opgesteld van de begeleidingsband. Maar de drie Limburgs-Marokkaanse leden van de Parkstadgroep zijn na de soundcheck de stad ingegaan en niet meer teruggekomen. Ze waren – zo blijkt uit een voicemail-berichtje in de pauze – toch té beledigd door een islam-grap van hun baas, de cabaretier Vincent Bijlo. Hij verrekt het om excuses te maken en dus bespeelt hij zelf maar de gitaar, bas en drums. Muzikaal is Bijlo geen hoogvlieger, maar het past uitstekend in de ongepolijste en soms zelf rommelige programma’s die hij nu al bijna 20 jaar maakt.
Bijlo is een van de weinige echte politieke cabaretiers op dit moment. Bij de afgelopen verkiezingen was hij lijstduwer van Groen Links (‘Ik duwde zo hard dat ze een zetel zijn kwijtgeraakt.’), en in zijn columns in het Algemeen Dagblad levert hij spits commentaar op de Haagse politiek.
In Mijn laatste sigaret vertelt hij dat hij zich heeft laten strikken door Balkenende om mee te werken aan de campagne om het positivisme in Nederland een nieuwe kans te geven. IJdelheid en financiële overwegingen winnen het aanvankelijk van zijn politieke idealen, maar als hij weer eenmaal bij zinnen is gekomen, gaat hij flink tekeer tegen ‘die drie protestanten’ die hun wil opleggen aan een miljoen moslims, een paar miljoen katholieken en vele miljoenen atheïsten.
Vooral na de pauze is Bijlo goed op dreef om de morele regelzucht van de huidige regering belachelijk te maken. Terwijl hij recalcitrant een sigaret opsteekt beschrijft hij uitvoerig Dominee Day 2007, zijn ideale manifestatie, waarbij al die irritante, bedilzuchtige moraalridders in een vloeiende beweging tegen de vlakte gaan. Het moet gezegd…het is een zalig geluid.

Mijn laatste sigaret door Vincent Bijlo, regie: Vincent van den Elshout, Stadsschouwburg Utrecht 17 november. Tournee.