Met enige regelmaat hoort hij de stem van zijn moeder door zijn hoofd suizen, die hem op het hart drukt dat het wel ergens over moet gaan. Theo Nijland (55) hield niet van zijn moeder. Na de dood van zijn vader kreeg de jongste van de zeven Nijland-kinderen, de enige die toen nog thuis woonde, de volle kilte van zijn moeder over zich heen. Maar haar dwingende raad dat zijn werk inhoud moest hebben, heeft hij wel ter harte genomen. Afgelopen zomer stond Nijland met Juneoer Mers op het reizende theaterfestival De Parade met de tweemansmusical Mijn leven als Theo Lees verder…

Het lijkt niet echt waarschijnlijk dat een meisje, dat met beide benen op de grond staat, warme gevoelens van genegenheid zal krijgen als haar geliefde voor haar dicht: ‘Wat kon zaliger voor mij zijn/Dan, onder hels geratel en gestamp/Met u verplet te worden door één trein.’ De morbide poëet is de negentiende eeuwse dominee François HaverSchmidt, of beter, zijn dichtende alter ego Piet Paaltjens, die bij het poëzieminnende volk bekend is van zijn bundel Snikken en Grimlachjes. Dit seizoen kan de theaterbezoeker kennismaken met het inventief aangeklede, bizarre levensverhaal van deze gespleten persoonlijkheid, die zich uiteindelijk ‘overgaf aan zijn worgengel.’ Lees verder…

In de afdeling ‘Backstage’ van het Beatlemania museum in Hamburg hangt een schilderij van Klaus Voormann waarop we een totaal uitgeputte John Lennon zien met zijn hoofd op een bord met bacon en eieren. Zijn hand met een nog brandende sigaret hangt slap in de asbak, de koffie staat onaangeroerd. The Beatles in Hamburg, begin jaren zestig. In die Noordduitse havenstad speelden ze maanden achter elkaar 6 uur per avond rockcovers en werden zo een hechte rockband met gevoel voor harmonische samenzang, daar verruilden ze hun vetkuif voor het befaamde Beatles-kapsel, daar maakten ze hun eerste plaatopnamen (als back up Lees verder…

Ze heeft een uitgesproken hekel aan telefoneren. Olga Zuiderhoek noemt zichzelf een ouwehoer en kan eigenlijk alleen maar kortaf zijn tegen een telefonische indringer die haar een verzekering probeert aan te smeren. Als een ander persoon ongelegen belt (‘Misschien lig ik wel even te slapen of heb ik pijn.’) probeert ze heel beleefd niet te laten blijken dat ze geen zin heeft in het gesprek, en begint ze daarom maar te ‘ouwehoeren’. ‘Ik schrijf veel e-mails. Die kun je openmaken wanneer je wilt. Ik durf niet goed naar mensen te bellen, omdat ik dan niet weet of ze aan het Lees verder…