Een van de steekwoorden van de jaren zestig is natuurlijk Hair, de musical uit 1967 die vrije liefde, drugs en protest tegen de oorlog in Vietnam bij elkaar bezemt. De boel wordt min of meer bij elkaar gehouden door een tamelijk warrig verhaal en een paar kanjers van liedjes zolals Let the Sunshine in, Aquarius en het titelnumer.
Hair is al vele malen in Nederlands langsgekomen, maar nog nimmer in een Nederlandse vertaling/bewerking. De liedjes zijn vakkundig vertaald door Jan Rot, ook al hoor je daar door de begeleidingsdecibellen te weinig van. Hij verstaat de kunst om de klank van het origineel te behouden door – zonder kwaliteitsverlies – vrijmoedig met de inhoud om te gaan. Dan hebben we het enige positieve van deze broddelproductie wel gehad.
Voor de dialogen hebben Ronald Giphart en Gérard van Kalmthout hun pen in een pot met stroop geduwd. De oorspronkelijke musical heeft al weinig vaart, maar de vertalers/bewerkers hebben er een irritante slakkenmarathon van gemaakt.
Maar de meest schuld voor deze falikante mislukking ligt bij regisseur Marcus Azzini, die vanaf 2009 huisregisseur wordt bij het Arnhemse gezelschap Oostpool. Azzini heeft allerlei botsende inzichten in deze Hair-versie gepropt waardoor er een onoverzichtelijk gedrocht is ontstaan. We zien een verwaterd beeld van New York in de jaren zestig, maar ook flarden van zowel de Nederlandse hippiescene van veertig jaar terug als de huidige restanten met de nog immer bedwelmde Armand, een stukje oubollig cabaret met een jaren zestig Brabants gezinnetje met opstandige zoon, een beetje Suriname, en suffige gesprekjes met de zaal. Dit alles overgoten met een karrenvracht aan beeldclichés. Vooral de scène waarin een LSD trip wordt vermengd met de oorlog in Vietnam is een treurig toneelmatig en choreografisch dieptepunt, waar de eerste de beste onderwijzer die de groep 8-musical regisseert zijn neus voor ophaalt. Op vier lullige televisieschermpjes worden wat gemakzuchtig in elkaar geflanste beelden vertoond.
Azzini heeft van alle spelers oninteressante karikaturen zonder eigen gezicht gemaakt, die stuurloos over het podium dweilen. Na een half uurtje vrees je dat het helemaal niets meer gaat worden met deze achterhaald prekerige Hair. De liedjes waarin iedereen zich statisch en braaf introduceert zijn dan al afgewerkt als een kruidenier die op 1 januari zijn inventaris lusteloos afvinkt. Die vrees komt niet helemaal uit, want in het slotlied Let the Sunshine in/Laat de liefde toe wordt het verdomd toch nog even emotioneel en krachtig.
Hair, tekst: Gerome Ragni en James Rado, vertaling/bewerking: Jan Rot, Ronald Giphart en Gérard van Kalmthout, muziek: Galt MacDermot, regie: Marcus Azzini. Chassé Theater Breda 20 oktober. Tournee. www.hairmusical.nl
“