Een schip vergaat in de storm voor de kust van West Afrika, een echtpaar met baby wordt naar de diepte van de zee gezogen en daarna op het strand gesmeten, een panter werpt zich op de ouders en maakt het babytje wees, terwijl de gorilla’s door het oerwoud vliegen.
We zijn nog geen tien minuten onderweg met de musical Tarzan of het staat al 4-0 voor de techniek. Hier worden geen simpele dia’s geprojecteerd, maar alles ontploft, zwemt, vliegt en fladdert zo ongelooflijk levensecht, zoals je dat alleen in een high tech animatiefilm verwacht. Het Scheveningse Circustheater doet zijn naam eer aan, want Tarzan is het verbond van de fantasie van Broadway, Disney en vooral Cirque du Soleil.
We kennen het verhaal van het Engelse babytje Tarzan dat wordt opgevoed door een zorgzame gorilla-moeder en zijn ontmoeting met de lieftallige Engelse biologe Jane uit de ontelbare films, stripboeken en hervertellingen. In het theater is Tarzan een nieuwe verschijning. Nog geen jaar geleden ging de musical in New York in première, en werd door vrijwel elke recensent met de grond gelijk gemaakt. Tamelijk wisselvallige muziek van Phil Collins (ook al heeft You’ll be in my heart terecht een Oscar gewonnen), te veel technische poeha, te weinig warmte, en al helemaal geen humor. De Disney-bazen waren behoorlijk ontdaan van die schrobbering en gaven Van den Ende de kans om het in Europa fris aan te pakken. De producent noemt dat ‘doorevolueren.’ De Nederlandse versie moet bewijzen dat de musical wel degelijk levensvatbaar is en dat het publiek na Lion King nog niet oerwoud-moe is.
Er is een scène aan toegevoegd waarin Jane door een gigantische spin wordt belaagd, en men heeft er nog een schepje bovenop gedaan met de acrobatiek van de gorillas. Da’s mooi, maar na de eerste overdonderende tien minuten raak je toch niet meer zo onder de indruk als die gorillas of zelfs Jane in de armen van Tarzan door de zaal vliegen.
Het familiegevoel, het idee van verbondenheid (met de dieren waar Tarzan is opgegroeid of de mensen waartoe hij biologisch behoort) heeft wat extra nadruk gekregen en dat valt fijn samen met de actuele discussie over dubbele loyaliteit, maar echt ontroerend of prikkelend wordt het eigenlijk nergens. Daarvoor worden de emoties te veel verpletterd door de techniek. Het helpt ook niet dat vertaalster Martine Bijl in het openingslied al zo nadrukkelijk in de fout gaat door de cruciale zin Two worlds, one family te vertalen met Een gezin, twee werelden.
De troef van deze versie zijn drie spelers. Clayton Peroti speelt Tark, de onbezonnen anarchistische gorillavriend van Tarzan, met verve. Ron Link is ondanks zijn magere ervaring (en zevende plaats in de tweede Idols-serie) terecht uit de felle auditie-strijd gekomen als Tarzan. Hij heeft een prachtstem en weet zich als acteur aardig te redden. De ster is Chantal Janzen als Jane. Geen enkel gevaar in de jungle brengt haar van haar stuk. Met haar onderkoelde intonatie brengt zij de broodnodige humor in het stuk. Zij heeft geen technische hoogstandjes nodig om haar kwaliteit te tonen.

Tarzan door Joop van den Ende Theaterproducties, muziek en liedteksten: Phil Collins, script: David Henry Hwang, vertaling: Martine Bijl, regie: Bob Crowley. Circustheater Scheveningen 15 april.