Een held met een masker. Zo’n klein zwart maskertje uit de feestwinkel. Het is zowel spannend als een beetje kinderachtig. Zorro is zo’n held.
Terwijl hij als een 19e eeuwse Hans Klok met een groep zigeuners in een spektakelshow door Spanje trekt hoort Diego dat zijn broer Ramon in Spaans Californië hun vader, een wijze bestuurder, opzij heeft geschoven en de bevolking bruut onderdrukt.
Samen met zijn zigeunervrienden, waaronder de wilde schoonheid Inez (Lone van Roosendaal) steekt hij de oceaan over om dat onrecht te bestrijden, waarbij zijn illusionistische gave en schermkwaliteiten goed van pas komen. Hij grabbelt in de verkleedkist van zijn theatergezelschap, zet een masker op en maakt als Zorro (Vos) het leven van zijn broer zuur en van de bevolking zoet.
Een mooi klassiek gegeven uit de Spaans-Amerikaanse koloniale geschiedenis, door vele filmregisseurs en schrijvers tot leven gebracht. De versie van Isabel Allende uit 2005 vormt de basis voor de musical, die in 2009 in Londen in première ging.
Ja, spannend en kinderachtig. Dat is de musical ook. De spanning zit in het spel van de drie hoofdrolspelers. Lone van Roosendaal steekt in een geweldige vorm. Achter de blonde actrice steekt behoorlijk wat Spaans vuur: zij verleidt en deelt tikken uit. Tommie Christiaan is zijn uitverkiezing voor deze rol na de slopende talentenjacht Op zoek naar Zorro dubbel en dwars waard. Hij zwiert in zijn zang van hoog naar laag en acteert soepel. Een innemende held, ondanks het lullige maskertje, en zijn vechtscènes zijn van hoog niveau. René van Kooten weet als Ramon het kwaad in de voorstelling sterk te verbeelden.
De spanning zit vooral in de hit-muziek van de Gipsy Kings (Bamboleo, Djobi Djoba, Baila Me) en de dans van het internationale flamenco-ensemble. In de ouverture spat het gezelschap als een fragmentatiebom in de hele zaal uit elkaar en zet de boel meteen in de fik. Het zaakje zakt muzikaal een aantal keren behoorlijk in met traditionele breierige musicaldeuntjes, maar als de muziek van de Gipsy Kings klinkt is het echt feest.
Misschien is gitarist Antonio Cortez wel de echte hoofdrolspeler, de echte ster van de avond. Hij staat vrijwel de hele avond op het podium, geeft de verfijnd romantische stukken vorm met subtiel gitaarspel en bepaalt het ritme en de furie in de Spaanse zigeunernummers. Zelfs als hij in bescheiden licht aan de zijkant staat beheerst hij het podium.
Zijn rol komt extra mooi uit door het strakke, monumentale decor van zandgrijs hout. De stemming op zowel het treurige executieplein als in de vrolijke taveerne krijgt er een stevige lift door.
Het kinderachtige van Zorro zit in een groot deel van het script. De scènes waarin Diego zijn vroegere vriendinnetje ontmoet (in haar badkamer en op hun oude geheime speelplek) zijn tenenkrommend slecht. De rol van de tonronde sergeant Garcia (David Davidse) in dienst van Ramon staat stijf van de oubolligheid. Die scènes halen de vaart eruit en de amusementswaarde onderuit.

***
Zorro door Joop van den Ende Theaterproducties, muziek: Gigpsy Kings, script en liedteksten: Stephen Clark, choreografie: Rafaël Amargo, regie: Christopher Renshaw. DeLaMar Amsterdam 17 april. Tournee tot 9 januari 2012. www.musicals.nl