The Madness of King Donald
Door Greg Shapiro
Regie: Michael Diederich
Scriptcoach: Edo Berger
Theater Griffioen Amstelveen, 12 februari 2019
Tournee: gregoryshapiro.com of impactentertainment.nl
Voor spandoekmakers, komieken, kritische televisiestations, fotoshoppers, cartoonisten en beeldend kunstenaars met gezond verstand is ruim twee jaar geleden met het tijdperk Donald Trump het absolute speelkwartier aangebroken. Een speelkwartier met een gestoorde oppasvader, maar wel heel leuk. Voordat de Amerikaanse (en inmiddels ook deels Nederlandse) comedian Greg Shapiro het podium betreedt wordt het publiek vermaakt met een serie kunstwerken die op het grote scherm voorbijflitst. Wat een ongelooflijke explosie van creativiteit, en wat is het vaak enorm geestig. En dat is waarschijnlijk de beste manier om deze gitzwarte bladzijde in de Amerikaanse politiek door te komen. Lachen, lachen en nog eens lachen en dan maar hopen dat de Amerikaanse kiezer zich op een gegeven moment doodschaamt voor deze naargeestige politieke uitwas, waar hij zelf voor heeft gezorgd. Greg Shapiro heeft aan die ellende in ieder geval een sterk programma overgehouden.
Ja, het is hopen dat de Amerikaanse kiezer ziet dat de Verenigde Staten zich onder de 45ste president volkomen belachelijk hebben gemaakt. Maar zeker is dat niet, want als we in eigen land naar Geert Wilders en Thierry Baudet kijken, dan zien we dat bepaalde ziektes mondiaal blijken te zijn en niet zo makkelijk vanzelf overgaan. Nadat Shapiro een opmerking van een Amerikaans heethoofd heeft geciteerd die de Indianen opdraagt om terug te gaan naar hun eigen land, zien we een wild gekladderde kreet op een Nederlandse muur: Turken terug naar Marokko.
Humor is een vorm van onderduiken tot de waanzin voorbij is, want vluchten kan niet meer. Tamelijk berustend stelt Shapiro vast dat we het al twee jaar met Trump hebben volgehouden, en dan moet het toch ook mogelijk zijn om zijn capriolen nog twee jaar te doorstaan.
In tegenstelling tot de meeste stand up comedians en cabaretiers in Nederland is Shapiro niet uitgepraat na anderhalf uur. Zijn verbazing, verbijstering en woede over wat er de afgelopen twee jaar is gebeurd is zo groot dat hij van The Madness of King Donald een waar avondvullend programma heeft gemaakt, met pauze. Dat doet even het ergste vermoeden, want van een doorratelende comedian heb je meestal na anderhalf uur wel genoeg. Maar Shapiro heeft zijn show, die geregisseerd is door Michael Diederich, buitengewoon slim en gevarieerd ingedeeld.
Shapiro laat ons nog even nagenieten van de video ‘Netherlands second’ van het team van Arjen Lubach, waarin Nederland zich aan Donald Trump in superlatieven presenteert. Het fantastische filmpje, dat inmiddels wereldwijd bijna 12 miljoen keren is bekeken, wordt Trumpiaans ingesproken door Greg Shapiro.
En vervolgens gaat Shapiro als een vrolijke wetenschapper te werk met de belangrijkste vraag: hoe is het in godsnaam mogelijk dat deze man de verkiezingen heeft gewonnen? The Madness of King Donald is zowel een surival guide als een Trump Tutorial. Shapiro vraagt zich eerst heel ongerust af of we Trump met zijn idiote ideeën misschien achteraf toch in de categorie van genieën moeten plaatsen. Want hoe werd de man bejegend die het eerst met het idee van een onderzeeboot kwam, of een vaccinatie waarmee je mensen met polio inspuit om polio tegen te gaan, of Columbus die een totaal andere richting opvoer dan waar hij eigenlijk naartoe wilde. En inmiddels is Columbus Day een feestdag in de VS.
Heel nauwkeurig analyseert Shapiro, die tekstueel is bijgestaan door Edo Berger, Trumps gezichtsuitdrukking, het accent (‘een New Yorker met een California accent, terwijl hij in die twee staten geen poot aan de grond krijgt’), zijn incoherente ‘word salad’ taalgebruik (‘a carcrash in slowmotion’), zijn lichaamstaal en zijn blijkbaar geheime taal, waarmee hij de blanke angst om een minderheid te worden aanwakkert.
Tussendoor beoefent Shapiro ook de improvisatiekunst van zijn oude nest, comedygroep Boom Chicago. Hij vraagt aan het publiek een huishoudelijk voorwerp te noemen (in dit geval een broodrooster), waar hij een geweldige, rommelige, half racistische speech van weet te maken, zonder ook maar één volledige zin.
Een persconferentie, Trumps malle macho manier om handen te schudden, een alternatief volkslied, een rondje bingo met de zaal, je verveelt je geen moment met Shapiro.
Na de pauze wordt Shapiro op een aangename manier persoonlijk als hij zijn ontmoeting met de aartsconservatieve en pathologische leugenaar Pete Hoekstra beschrijft, de Amerikaanse ambassadeur van Nederlandse afkomst in Den Haag. Shapiro geeft toe dat hij zich daar als een lafaard heeft gedragen. Dat is heel jammer, want daar zou Shapiro, in tegenstelling tot de Nederlandse theaters, niet voor eigen parochie hebben gepreekt.
Heel mooi is Shapiro’s vergelijking van de gezinssituatie bij hem thuis in de VS met de huidige situatie met Trump, waarbij zijn agressieve stiefvader Trump is en zijn zesjarige zusje heel onverwacht de rol van Nancy Pelosi, de Democratische leider in het Huis van Afgevaardigden, op zich neemt.
Deze recensent voedt zich elke dag via YouTube met A closer look, een vast anti-Trump onderdeel van de Late Night show van Seth Meyers (een voormalig lid van Boom Chicago), maar deze show van Greg Shapiro is daar een zeer welkome aanvulling op.