Hair door Stage Entertainment, script en liedteksten: Gerome Ragni en James Rado, muziek: Galt MacDermot, vertaling en bewerking: Dick van den Heuvel, muzikale leiding: Marco Braam, choreografie: Stanley Burleson, regie: Carline Brouwer. Theater Chassé Breda, 25 september. Tournee tot eind april.
***
Foto: Roy Beusker
Hair is een anti-(Vietnam)oorlogspamflet, een lofzang op de flower power generatie, en een verzameling onverwoestbare liedjes, zoals Frank Mills en Let the sunshine in. Maar Hair is toch vooral een vastgeroest tijdsbeeld van de jaren zestig. Gelukkig liggen de uitvoeringsregels bij Hair niet vast, dus er kan lekker aan gesleuteld worden. Maar je kunt, zoals regisseur Carline Brouwer en scriptschrijver Dick van den Heuvel, met de huidige vluchtelingencrisis, oorlog op alle continenten en racisten die schaamteloos uit de kast komen in het achterhoofd, knutselen wat je wilt, Hair blijft een tijdsgebonden stuk. Met alleen een protestbord Black lives matter red je het niet. En we weten dat een groot deel van de Amerikaanse hippiegeneratie uiteindelijk als hardwerkende mannen deel zijn gaan uitmaken van het establishment. Let the sunshine in werd voor velen Let the cash flow in. De herschrijvers hebben in deze versie meer willen inzoomen op Berger (William Spaaij), de twijfelaar, die ideologisch geen vaste grond onder de voeten heeft en wat minder op Claude (Jeffrey Italiaander), de jongen die uiteindelijk als soldaat in Vietnam belandt. Die poging is nauwelijks geslaagd, omdat het stuk zo versneden is in kleine brokjes dat geen enkel karakter de kans krijgt om het karikaturale te ontstijgen.
En zo is het helaas toch een vrij brave, vlakke en vooral stuurloze Hair geworden, met onopvallende hoofdrolspelers, en Anouk Maas als het meisje tussen de twee jongens in die zich nogal ongecontroleerd naar voren schreeuwt in Easy to be hard. Veel te weinig ingehouden frustratie en verontwaardiging over mensen die zich wel het wereldleed aantrekken maar weinig aandacht voor hun directe omgeving hebben. Vocaal springt er maar één uit: Idols/Voice of Holland zangeres Raffaëla Paton als June, de vertelster en geweten van de groep. Deze Hair wordt overeind gehouden door muziek en nostalgie.
Misschien wel symptomatisch voor deze zwalkende Hair is dat de befaamde naaktscène aan het slot van de eerste akte zich afspeelt in het donker. De dans is vurig als een vulkaan, maar het spel – zeker voor de pauze – is tamelijk hysterisch. De hoogtepunten van deze Hair zitten in de kop en de staart. In de opening brengt de drummer de groep met een geweldige solo in extase, maar dan gaat de drumorkaan over in oorverdovend oorlogslawaai. Totale paniek. IJzersterk. En ja, dat slot, Let the sunshine in, met die hypnotiserende samenzang, doet je toch nog heel even, tegen beter weten in, geloven dat het anders kan in deze klotewereld.