Muziektheater
foto: annemieke van der togt
Drs. Down
Door Imago Theaterproducties, tekst: Ivo Niehe, muziek: Piet Souer, regie: Haye van der Heyden
Gezien DeLaMar Theater 23 augustus. Aldaar t/m 3 september. Tournee.
**
Als het in Nederland met het vroegtijdig kijkje in de baarmoeder en abortusmentaliteit dezelfde kant opgaat als in Denemarken en IJsland lopen er hier binnenkort vrijwel geen mensen met het syndroom van Down meer rond. Dat zou dat het eind van de hausse aan televisieprogramma’s betekenen die op een of andere manier aandacht besteden aan deze beperking. De muziektheatervoorstelling Drs. Down past in die recente golf.
Voor zijn TV Show kwam Ivo Niehe in aanraking met Pablo Pineda, een Spaanse jongen met het syndroom van Down. Gestimuleerd door zijn naaste familie behaalde hij een universitaire graad in de opvoedingspsychologie. In de biografische film Yo, también uit 2009 speelde Pineda zelf de hoofdrol.
Niehe was zo onder de indruk van dit verhaal dat hij pardoes liedteksten en dialogen begon te schrijven over dit onderwerp, en wel in een Nederlandse situatie. Hij klopte aan bij Piet Souer voor muziek, bij Joop van den Ende voor geld, bij Dick van den Heuvel voor scriptadviezen, bij Lucia Marthas om dansers van haar opleiding, en in het Down-circuit voor jongens die van acteren houden. De scènes met studiebol Lucas (Nando Liebregts) en zijn vriend Tom (Rutger Messerschmidt) spelen zich helaas voor de helft af op het videoscherm.
Op de premièreavond was Pablo Pineda de eregast in het DeLaMar Theater. Deze Down-wonderman reist de wereld rond en hield in het Spaans het enthousiaste publiek na afloop voor dat je mensen met beperkingen nooit mag onderschatten.
Nee, dat zullen wij zeker niet doen, maar het ongemakkelijke van Drs. Down is dat de indruk wordt gewekt dat voor iemand met het syndroom van Down de weg naar een universitaire titel open ligt met het nodige doorzettingsvermogen en een enthousiaste moeder. En dat is toch echt een al te bedrieglijke voorstelling van zaken. De prestatie van Pineda is uiterst zeldzaam. Maar er schort meer aan deze voorstelling, die totaal ongeloofwaardig opent met een schoolklas die voor een televisiezangwedstrijd een lied zingt waarin zij hun Down-medescholier helemaal kapot maken. Onder de liedjes uit Drs. Down zitten geen nominaties voor de Annie M.G. Schmidtprijs. Daarvoor is de muziek te druilerig en zijn de teksten te houterig. Dat laatste geldt ook voor de dialogen. Daardoor blijft het een stroef toneelstukje met muziek, ondanks de inspanningen van moeder Annie-Mieke Ruyten en Hugo Haenen als de gefrustreerde vader.
Grote winst van de avond is de openbaring van het zang- en acteertalent Sanne van Veen, die zich als empathische klasgenote van Lucas boven de tekstmalaise uitworstelt.