Cirque Stiletto 3, met Karin Bloemen en Wëreldbänd, vormgeving/kostuumontwerp: Jan Aarntzen en Lenn Aarntzen, regie: Stanley Burleson, DeLaMar Amsterdam 3 september 2015. Foto’s (c) Andy Doornhein

***

Bij elke opkomst (en dat zijn er veel) draagt Karin Bloemen een andere jurk. Zoals we bij haar gewend zijn is dat geen wisseling van little black dress naar stemmig broekpak, maar altijd een barokke mix van Disney, Hollywood, Stedelijk Museum en de Keukenhof. In Cirque Stiletto 3 wordt het allemaal net een beetje te veel. De vorm wordt belangrijker dan de inhoud, en het lijkt zelfs alsof het vertrouwen in de inhoud ontbreekt.

Nadat Ellen ten Damme twee seizoenen het Cirque Stiletto draaiende heeft gehouden als spreekstalmeester en zangeres/acrobate is nu Karin Bloemen de spil van het theatercircus van producent Henk van der Meijden. Maar die dubbelrol, waarin Ellen ten Damme uitblonk, ligt Bloemen aanmerkelijk minder goed. Met name in de eerste helft was het door het gebrek aan trefzekerheid bij Bloemen en een treurig Tirol-nummer rommelig en leken we naar de tweede doorloop te kijken. Geweldige artiesten, daar niet van: de hoepeldansers uit Canada, de spring- en krachtacrobaten uit Ethiopië en de krankzinnig snelle Tsjechische tempojongleur Alan Šulc. Maar bij de Bloemen-onderdelen haperde het telkens even, ondanks de geestdrift van de jonge dansgroep. De tweede helft liep soepeler, maar wie zat nou te wachten op drie optredens van de Italiaanse opera drag queen Lady LaLa McCallan en de krachtpatsers uit Oekraïne, die in dezelfde hoek opereren als de Ethiopiërs voor de pauze.

Wat deze Stiletto ronde echt overeind houdt is de Wëreldbänd. Zes fenomenale, veelzijdige muzikanten, die de clownerie van Mini & Maxi in hun act hebben gestopt. Vooral met het nummer waarin zij als gehandicapte muzikanten elkaar helpen kunnen zij de wereld over.