Oudejaars 2004 door Lebbis en Jansen. Stadsschouwburg Utrecht. T/m 31 december in De Kleine Komedie Amsterdam. Televisieuitzending Vara Nederland 3, 31 december.
De magische kreet van de afgelopen roerige tijd is ‘het vrije woord.’ De een wil de godganse dag alle uithoeken van het vrije woord verkennen en de grenzen oprekken. De ander is al blij als iedereen het uitgangspunt accepteert, om van dat recht vervolgens met zelfbeheersing gebruik te maken. Lebbis en Jansen behoren tot de eerste school, zo laten ze ons vijf kwartier lang weten in hun oudejaarsconférence. Dat zou dus spannend kunnen worden.
Als de dagen korter worden krijgen de cabaretiers de eindejaarskriebels. Aangezien het eind december op televisie wel erg druk wordt met de grappig bedoelde jaaroverzichten nemen sommige cabaretiers de sprong naar voren. Op Sinterklaasavond mochten we al ervaren dat Javier Guzman veel minder leuk en interessant is dan hij zelf meent te zijn. Tevreden het publiek inkijken is nog geen bewijs voor een geslaagde grap. Freek de Jonge sloot eind november het jaar al af met zijn stuurloze, zouteloze Grote Normen en Waarden Show, met welgeteld drie aardige grappen. De Jonge heeft 31 december als podium in de ban gedaan onder meer vanwege de concurrentie van Lebbis en Jansen. Nou, die bakken er dit jaar ook al niet al te veel van.
Na elke zogenaamd beledigende tekst aan het adres van volgelingen van diverse godsdiensten, etnische groepen of bekende Nederlanders (die dat eigenlijk helemaal niet zouden moeten zijn), besluit het duo met de guitig uitgesproken bezweringsformule ‘het vrije woord.’ Maar het levert absoluut niets belangwekkends op. Er is geen inhoud, alleen vorm. De traditionele boosheid van Lebbis – hij pakt een onderwerp, en gaat steeds sneller en harder praten – is nu alleen gericht op onbeduidende zaken. Als het onderwerp wel serieus is, komt er alleen maar de woede uit van het kind dat een rode lolly wil in plaats van een gele.
Mij dunkt, alleen al de doden van dit jaar levert een gouden kans op voor hoogwaardig amusement en diepgang: Juliana & Bernhard, André Hazes, Theo van Gogh, Arafat en al die Irakezen en Amerikaanse soldaten in Irak. Alleen over Bram Vermeulen heeft het duo iets zinnigs te zeggen. Verder blijft het bij voor de hand liggende mopjes en als er al een mening wordt gegeven, bijvoorbeeld over het plan van minister De Geus om te tornen aan de ontslaguitkering, is het clouloos.
Mijn God, wat een treurigheid over Chinese vrouwen zonder borsten, en de Tokkies. Dit is stand up comedy van de magerste soort.