Louise Korthals (1984) heeft de 24ste editie van het Amsterdamse Kleinkunst Festival gewonnen. Het Vlaamse trio Hermitage, dat door de jury naar de derde plaats was verwezen, had meer aanhang in de zaal en kreeg de Publieksprijs.
De derde finalist, de Amsterdamse viermansformatie Poolvogel ging met een troostprijs naar huis: Peter Heerschop, die samen met zijn NUHR-kompaan Viggo Waas de finaleavond presenteerde bood aan om de groep te regisseren, aangezien hij veel in Poolvogel herkende van NUHR in hun begintijd. Met een vrolijke sneer naar de eerste winnaar Job Schuring, die in de zaal zat en tegenwoordig kinderprogramma’s maakt, zei Heerschop dat het winnen van het festival geen garantie biedt op een succesvolle loopbaan.
De prijzengolf ging nog even door. Vic van de Reijt, uitgever van onder meer de luxe liedtekstreeks Pluche, organisator van liedavonden, samensteller van liedtekstbundels en uiteenlopende cd-boxen werd als ‘hoeder van bedreigde muzieksoorten’ onderscheiden met de tweejaarlijkse Waardering. Van de Reijt meldde dat hij de € 1500,– die aan de kleinkunstprijs verbonden is, zal gebruiken voor een hommage aan Drs. P. De titel van de avond was al bekend: Rock mee met Drs. P.
Ofschoon de eerste prijs naar een soliste ging, toonde de jury onder leiding van programmamaker Hylco Span zich verheugd dat het ensemble weer helemaal terug lijkt te zijn in het cabaret. En daarnaast ook de muzikaliteit, het ambachtelijke en grote thema’s als de platheid van de maatschappij en de eenzaamheid.
Zoals meestal in het Amsterdamse festival, dat een breed deelnemersscala aantrekt, waren de finalisten nauwelijks met elkaar te vergelijken: een theaterconcert van Hermitage, kolderieke scènes van Poolvogel en een traditionele cabaretsolo van Louise Korthals.
Hermitage, met de innemende frontman Divan, bracht een half uurtje vriendelijke liefdesliedjes, die echter niet wilden beklijven, omdat de verrassende twist veelal ontbrak.
Naast de explosieve loltrapperij en absurde stukken van Poolvogel (die de jury wat al te lovend aan Monty Python deden denken), krabde het gezelschap ook onder de oppervlakte. Zij wisten het volgzame publiek een mooie hak te zetten, met als conclusie: ‘Ik zou hier niet willen wonen in de oorlog.’
Van de winnares, die afgelopen december is afgestudeerd aan de Koningstheaterakademie in Den Bosch, zagen we aan het begin van haar voorstelling ‘Het absolute einde’ slechts de benen, die onder het voordoek uitstaken. We hoorde een opgefokte vrouw die het uitschreeuwde dat ze zichzelf helemaal had gevonden, en nu de meest leuke dingen deed. Niet omdat het moet, maar omdat ze het wil. Die geforceerd genietende vrouw kwam later nog eens terug, maar toen languit op een stoel, met de benen op de piano.
Korthals, die in haar expressie deed denken aan de jonge Adelheid Roosen, switchte razendsnel van slimme onzin naar de diepte. Zij raakte de zaal toen zij de vergelijking maakte tussen de intens tevreden glimlach om de mond van een overleden terrorist en die van haar overleden vader. Ook de opening van een van haar liedjes mocht er zijn: ‘Het hiernamaals is gesloten. De mens sloeg de poorten dicht.’