Raaklijn door Jan Beuving, piano: Tom Dicke, Theater Bellevue 22 oktober. Tournee.

foto: Jaap Reedijk

****

De wereld van Jan Beuving (winnaar Annie M.G. Schmidtprijs 2012, finalist Leids Cabaret Festival 2013) is overzichtelijk in twee helften verdeeld. Aan de ene kant zijn voetbalvrienden, die voornamelijk PVV stemmen en intellectueel niet veel verder komen dan de tafel van 1.6, zodat ze weten hoeveel een rondje pils kost, aan de andere kant zijn wetenschaps- en cultuurvrienden, die netjes links stemmen. Een keurige yin en yang situatie, maar Beuving gooit er liever wat wis- en natuurkunde theorieën tegenaan om zijn bestaan samen te vatten. Beuving heeft wiskunde gestudeerd (‘Een vijfjarige opleiding tot autist.’), maar gebruikt zijn bètakennis nu om de alfa-cabaretwereld op te schudden. In de jaren zestig maakte Tom Lehrer in de VS al eens furore met deze wonderlijke combinatie. Beuving doet zeker niet onder voor Lehrer. Niemand kan meer beweren dat er geen humor zit in bètawetenschap.

In het Nederlandse taalgebied heeft Beuving raakvlakken met Drs. P en Kees Torn. Met name het hilarische liedje waarin hij de Stelling van Fermat toelicht, (dit moet de lezer maar even googlen als hij een paar weken de tijd heeft) is qua opbouw en muzikaal schatplichtig aan De Dodenrit van Drs. P.

Ondanks de verfrissende invalshoek leunt het cabaret van Jan Beuving nadrukkelijk op de traditie. Liedjes met exact passende lettergrepen, muziek die soms vooroorlogs aandoet, netjes afgewisseld met conférences. Aangezien Beuving zich correct aan de definitie van cabaret wil houden van cabarethistoricus Wim Ibo (‘professionele literair-muzikale theaterkleinkunst in een intieme omgeving voor een intelligent publiek.’ ) toetst hij regelmatig het niveau van zijn publiek. Dat levert buitengewoon geestige, en ook onthutsende momenten op. Een flitsend avondje Beuving heeft hetzelfde effect als een inspannend uurtje in de sportschool: moe, maar zeer voldaan.