Hans Dorrestijn en Martin van Dijk: Logistiek. Pias.
****
Hans Dorrestijn en Martin van Dijk zijn na drie mooie cabaretprogramma’s niet meer in de grote zalen te zien, maar het lijkt een goed idee om zo nu en dan nog wel eens de studio in te gaan. Martin van Dijk kreeg in de gaten dat Dorrestijn, die zich comfortabel per auto met chauffeur door het land laat rijden, veel teksten over vervoermiddelen heeft geschreven. Van roeibootje, trein en opgevoerde snorfiets tot ijsschots. Van Dijk schreef er herkenbare Van Dijk-muziek bij: een beetje slepend, met zo nu en dan een weerhaakje. De kraakstem van Dorrestijn krijgt door de vocale ondersteuning van Van Dijk toch nog iets galants.
Het bleek te veel voor een enkele cd, want de kinderslee is onder meer afgevallen. Natuurlijk lopen bij Dorrestijn de treinen uit de rails (om vervolgens onbekommerd verder te rijden), en maakt een autotochtje hem melancholiek vanwege de herinnering aan betere tijden. Welk transportmiddel Dorrestijn ook kiest, het reizen maakt hem, zoals verwacht, niet gelukkig. Hij is eenzaam in New York, Dublin, Biggekerke en Koeweit: ‘Ik loop eenzaam door de straten. Alle steden zijn van steen.’

Mylou Frencken: Wegwaaien. www.kikproductions.nl
****
Op haar eerste album volgde Mylou Frencken het tekstdichterspad van Hans Dorrestijn en Jeroen van Merwijk. Het stond bol van vrolijk cynisme. De opvolger Wegwaaien draagt haar persoonlijke signatuur, en draait grotendeels om cabaretier Bert Klunder, haar man, die – in eigen woorden – twee jaar geleden is ‘weggewaaid.’ Ondanks de diepe treurnis en tranen die achter de woorden zitten, is het geen zwaar album. Er zit genoeg licht en lucht tussen het verdriet. Klunder zit in vrijwel elk woord, maar op een hele subtiele manier heeft Mylou Frencken haar situatie universeel en toegankelijk gemaakt. Prachtige liedjes vol smart, zonder smartlap te worden.