Theo Nijland: Praag. Basta
Waar de titel vandaan komt is op de cd nergens te ontdekken. Waar de ideeën vandaan komen is misschien nog raadselachtiger. Theo Nijland schrijft ongrijpbare poëzie met ongrijpbare muziek. De mensen in het universum van Nijland botsen voortdurend met elkaar en stellen onmogelijke eisen aan elkaar. Liefdesverhalen met een haakse bocht, meestal zonder hoop. Nijland lijkt het leven soms erg vermoeiend te vinden, heeft ook geen zin meer om zichzelf voor de zoveelste keer binnenstebuiten te keren om een goede liefdesbeurt te maken, en duikt dan maar weer in enigszins arrogante ironie en cynisme. Maar besluit dan toch weer zuchtend: ‘we hebben iemand nodig.’
Dat ook een nette heer wel eens banaal uit de bocht wil vliegen blijkt uit het slotnummer We wilden het niet, maar we deden het wel, een grappig duet met Brigitte Kaandorp. Daarin zien we een echtpaar dat elkaar het leven op een gewelddadige manier zuur maakt.
Paul Passchier: Fluiten in het donker. Surround
Al vanaf zijn twaalfde leest Paul Passchier elke dag een of meerdere verhaaltjes van Simon Carmiggelt. Deze Kronkels vormden de inspiratie voor het liedjesprogramma Fluiten in het donker. Passchier heeft de droef-vrolijke humor van Carmiggelt in mooie, goed lopende dichtregels omgezet, zonder het verhalende te verliezen. Geen enkel lied heeft een refrein. Zo volgen we een echtpaar op een vredige wandeling door de duinen, terwijl de man in gedachten een collega op kantoor vermoordt. In een ander lied krijgt een jongeman het benauwd als hij met zijn enthousiaste pubervriendin in een meubelwinkel loopt. Prachtige miniatuurtjes. Frans Ehlhart die vergelijkbaar humoristisch contemplatief materiaal van Willem Wilmink op muziek heeft gezet, zorgt ervoor dat de Carmiggelt-sfeer ook muzikaal bewaard blijft.
Bram Vermeulen: Tijdloos. Virgin
Op 4 september overleed Bram Vermeulen. In januari zou hij beginnen met de tournee van het programma Zonder Titel 2. Op het reeds gedrukte programmafoldertje staat: ‘Een man aan de piano, met zijn gitaar, zijn accordeon, hij zingt zijn repertoire, meer moet dat niet zijn.’ En daaronder ongeveer honderd liedtitels. Elke avond wilde hij een andere greep doen uit zijn enorme repertoire. Zo kun je het verzamelalbum Tijdloos als een privé voorstelling beschouwen in je eigen huiskamer. Een mooie dwarsdoorsnee van zijn ruige romantiek, soms zweverig, vaak breekbaar, altijd oprecht.