Pieter Derks is een keurige jongeman. Netjes geschoren, gestreken wit overhemd en een broek die in het rek in een achterafhoek van C&A hangt, waar de mode geen rol speelt. Hij houdt zich aan alle regels die de wetgever voor hem heeft bedacht. Inclusief de taalregels.
Als een speedy Gonzalez laat hij fraaie volzinnen uit zijn mond rollen. Niet alleen de zinnen die zorgvuldig zijn bijgeschaafd in een lange try-out periode van zijn programmma Het werd ook wel eens tijd, ook die hij vandaag heeft bedacht nadat hij de krant heeft gelezen. Wat een verademing: verzorgd, actueel, venijnig, literair.
Er hangt een jaren vijftig wolkje om de Nijmeegse cabaretier Pieter Derks, die zijn opleiding genoot aan de Koningstheateracademie in Den Bosch. Maar het is wel een ouderwets wolkje met een vlijmscherp randje. Hij komt op met een modern uitvouwbaar Deens krukje dat van papier is gemaakt. Hij vermoedt dat daarvoor een paar korans door de papiershredder zijn gegaan. De hele avond barst het van dit soort kleine terloops uitgesproken tussendoorgrapjes. De vriendelijkheid waarmee hij ze uitspreekt zal zelfs een radicale moslim doen smelten. Maar die vriendelijkheid is schijn.
Het is niet zo dat hij de mensen die zich aan de regels houden bewierookt. Uit zijn verhaal blijkt dat die zogenaamd brave burgers juist de griezeligste van allemaal zijn. Want de regels deugen vaak niet en daar wordt genadeloos gebruik van gemaakt. Daarom is de Golf Van Mexico vervuild, en weten de Droogstoppels zich te verrijken en hun medeburgers te vernederen. Pieter Derks weet zijn gif in een mooi glas te serveren, maar daarom is het misschien wel nóg dodelijker.
Het is de schijnbare bescheidenheid die Pieter Derks zo bijzonder maakt. Hij gaat naar een bruiloftsfeest (‘festijn der liefde’), waar hij honger krijgt van het veinzen van emoties. Derks is iemand waarbij je wel een tijdje in de buurt wilt blijven hangen.

****

Pieter Derks: Het werd ook wel eens tijd, regie: Jessica Borst, De Kleine Komedie. Tournee.