Op foto’s van de grootouders van Sara Kroos is er altijd ruimte tussen de echtelieden, waar we een stuk van de zee of de tuin zien. Alsof opa en oma de intimiteit schuwen. Haar vader zoekt zichzelf in Afrika en kan daarbij zijn vrouw even niet gebruiken. Om de liefdesmankementen van drie generaties vol te maken heeft de vriendin van Sara Kroos een punt achter hun relatie gezet. Aangezien haar ex-geliefde de biologische moeder van hun kind is, is Sara gereduceerd tot weekendmoeder. Wat er allemaal waar is van de verhoudingen tussen haar ouders en grootouders doet niet echt ter zake. Wat wel ter zake doet is dat Sara Kroos een prachtig verhaal heeft gemaakt over angst: verlatingsangst, bindingsangst, de angst dat je je leven niet meer helemaal onder controle hebt.
Sara Kroos stelt zich als verlaten geliefde breekbaar op. Met geprepareerde waxinelichtjes tovert ze de geur van appeltaart tevoorschijn, en op een cd met knusse geluiden horen we de fluitketel. Maar er is geen enkele aanleiding tot medelijden en het is zeker geen genante vertoning. Zonder aan zelfmutilatie te doen is ze keihard voor zichzelf. En ook voor haar dochter, die op haar vierde ‘nog helemaal niets kan.’
Tussen de geestig gebrachte persoonlijke ontboezemingen komt ook de Viva-columnist Kroos boven als zij de burka naar de vuilnisbak verwijst. Als mannen zich niet kunnen beheersen bij een mooie vrouw, dan moeten ze zelf maar een lapje stof voor hun ogen houden. Dat scheelt ook nog meters stof.
Sara Kroos wordt in Bries bijgestaan door twee ijzersterke muzikanten, toetsenist Martijn Breebaart en snarenman Bas Mulder. Die wil ze terecht niet voor niets op het podium laten staan, maar de vele liedjes (poëtisch tere en hardrock) halen soms wel het ritme uit de voorstelling.
‘Bries’ in de betekenis van kwaad erop los schreeuwen zou een perfecte titel zijn geweest voor de eerste programma’s van Sara Kroos die zich al op haar 18e in het felle licht speelde op het Leids Cabaret Festival. Maar zij wil niet meer blaffen. Zij heeft ook geen stemverheffing of veel te vet aangezette grofheid meer nodig om door te dringen tot het hart van haar publiek. ‘Bries’ lijkt dus nu op een fris windje te slaan, dat het hinderlijke stof kan wegblazen, maar geen bomen zal ontwortelen. Acht jaar na haar opzienbarende debuut in Leiden staat Sara Kroos als een volwassen, uitgebalanceerde vrouw op het podium die nog lang niet uitgepraat lijkt.

****
Bries door Sara Kroos, muziek: Martijn Breebaart en Bas Mulder, regie: Harriët Stroet, De Kleine Komedie Amsterdam 21 februari. Tournee.