Hans Sibbel en Maarten van Roozendaal fotograaf Martin Oudshoorn
Iemand die zijn woede elke dag weer opnieuw voelt opborrelen en zijn ongenoegen over de dingen des levens in het theater eruit schreeuwt alsof het een primal scream therapie betreft, en iemand die muzikaal de ziel kraakt. Hans Sibbel (Lebbis) nam het initiatief om samen met Maarten van Roozendaal tussen kerst en Nieuwjaar in De Kleine Komedie in Amsterdam een korte nachtelijke serie te spelen.
Gewoon een ouderwetse oudejaarsvoorstelling, zoals we die al vele jaren gewend zijn van Lebbis en Jansen, met Maarten van Roozendaal dit keer in de rol van Dolf Jansen?
Oh nee, Lebbis heeft zo’n traditioneel overzicht van het jaar met zijn vertrouwde maatje Jansen, waarin alle doden en belangrijke gebeurtenissen moeten worden besproken, wel even gehad. ‘Twee weken geleden heb ik de laatste voorstelling gespeeld van mijn show Hoe laat begint het schieten?, die met kerstmis is uitgezonden. Cocoonen zit niet in mijn bloed. Daarom heb ik Maarten gevraagd om met mij een beetje loom, loungy programma te maken voor publiek dat al wat gedronken heeft en dat misschien anders nog even naar een comedy club zou gaan. We gaan dan ook ’s avonds nog wat foldertjes uitdelen in de kroegen in de buurt.
‘Dit keer ben ik niet het opgewonden standje, zoals het publiek mij kent, maar ik vertel heel ontspannen wat verhalen en Maarten zingt wat rustige liedjes. Het leuke is dat we het maar vier keer spelen, dus het blijft spontaan en elke avond anders. We hebben afgesproken dat we op elk moment bij elkaar kunnen inbreken met een grap of een verhaal. Het is goed als je niet weet dat die vuurpijl opeens van links komt aanvliegen. We maken deze voorstelling, zoals Ramses leefde: gewoon alles op je af laten komen.
‘Natuurlijk komt het afgelopen jaar wel in beeld, maar meer als gevoel. De woede in mij wordt naarmate ik ouder word alleen maar groter. Ik erger me dood aan de bankiers met Nout Welling voorop die nog helemaal geen afstand hebben genomen van die bonussencultuur; ik word kwaad op de laffe journalisten die maar niet durven door te vragen omdat ze bang zijn dat de volgende keer geen gasten meer aan hun tafel komen; ik word gek van die schijnheilige nep-christen Balkenende die wel op tv staat te janken als de zoon van een generaal is gestorven, maar geen enkele emotie toont als door Nederlands helikoptervuur onschuldige slachtoffers zijn gevallen. Er zit dus wel stoom in dit programma, maar we vallen ook weer terug op de rust.
‘Zo zingt Maarten een heuse smartlap. Ik heb niet zoveel met dat sentiment – ik ben ook niet zo enthousiast van die nieuwjaarskaarten die ik dit jaar weer van vrienden heb gekregen met de foto’s van hun kinderen erop – maar Maarten doet dat subliem. En ja, het is toch Bambi die wordt afgeschoten. Dat doet je wel wat.
‘Ik kan ook wel emotioneel worden van een Martin D-45, de gitaar waar Neil Young op speelde op zijn album Harvest. En die heb ik dit jaar gekocht. Zevenduizend euro. Dat had ik tien jaar geleden als zuinig middenstandszoontje nooit gedaan. Maar toen ik hoorde dat ik door dommigheid van mijn vermogensbeheerder, die ik had opgedragen heel veilig met mijn geld om te gaan, 60.000 euro kwijt was geraakt op IJsland en bij Madoff, dacht ik, dan kan ik net zo goed iets heel duurs kopen waar ik lol aan beleef. Dat heb ik dan wel weer aan de crisis te danken.’
Late Night door Lebbis en Maarten van Roozendaal, van 28 t/m 31 december in De Kleine Komedie, Amsterdam.