foto: Deen van Meer

Sky door Imagine Nation & Theater Amsterdam, scenario: Sarah Miles, muziek en liedteksten: John Ewbank, choreografie: Keone Madrid en Mariel Madrid, regie: Bobby Boermans. Theater Amsterdam, 3 april 2016.

***

Laten we met het goede nieuws beginnen: A star is born. De 22-jarige Lisse Knaapen speelt het breekbare tienermeisje Sky dat na een overdosis foute pillen in een droomcoma terecht komt en daar levenskracht opdoet. Zij speelt die rol zo onbevangen en heeft daarnaast ook nog een prachtige, volle stem, dat je als bezoeker beseft iets bijzonders te hebben meegemaakt. Knaapen is de absolute koningin van het bal.

Nog meer goed nieuws. In die twilight zone tussen leven en dood waar Sky terecht is gekomen, heerst een machtswellustige koningin die een leger op pad stuurt om zieltjes binnen te halen. Sky moet de grote buit worden. Dat legertje is het tweede goede nieuws. Het bestaat uit (grotendeels) Nederlandse danstalenten dat door het Amerikaanse choreografenduo Keone en Mariel Madrid tot een fabelachtige dansmachine is omgetoverd. Breakdance, robotdansen, rubberen figuren die je alleen in een animatiefilm verwacht, deze groep doet het allemaal met een ijzingwekkende perfectie.

Natuurlijk zijn we ook onder de indruk van de 3D-techniek (als het werkt). Petje af voor de angstaanjagende beelden als Sky in coma raakt en het diepe gat in wordt gezogen, voor de majestueuze natuurbeelden, en het attractieparksfeertje als de beelden je het gevoel geven in een lift te zitten. Zoals we ook dertig jaar geleden vol bewondering waren toen tijdens Phantom of the Opera een gigantische kroonluchter omlaag donderde en bij Miss Saigon een helikopter op het podium landde. Maar met techniek, een goede hoofdrolspeelster en puike dansers alleen red je het niet. Een goede musical begint bij een goed script, en het script van Sky is een onsamenhangend rommeltje.

De musical is een mengeling van een mager coming of age-verhaal, waar Hollywood ons dood mee heeft gegooid en Alice in Wonderland. Sky is een onzeker buitenbeentje op school en dus een ideaal mikpunt voor de pestkoppen. Natuurlijk wordt er op school gepest en degene die beweert dat er op het Nederlandse schoolplein niet gedeald wordt leeft in een droomwereld. Maar de superagressieve sfeer met wegkijkende schoolleiding op een dure privéschool (de moeder van Sky moet er twee baantjes op nahouden om het schoolgeld te kunnen ophoesten) is een wat al te lachwekkende knipoog naar Amerikaanse probleembuurten in de grote steden.

De liedjes die John Ewbank heeft gemaakt zijn volgens zijn vaste stramien: een kabbelend begin om daarna alle registers open te gooien. Dat is dus juist het voorspelbare musicalidioom waar producent De Levita van af leek te willen komen. En dan die teksten. Het tranentrekkende soapgehalte is zo hoog dat het soms niet om aan te horen is. Lone van Roosendaal zingt als moeder die in gebreke is gebleven een smartlap die kitscheriger is dan het ergste product uit de Jordaan.

Roben Mitchell zorgt als rups (die aan het slot prachtig als vlinder door het bos fladdert) godzijdank nog voor een vleugje humor in de musical die verder stijf staat van opgeklopt melodrama. Oh ja, ook Matteo van der Grijn als de drinkende vader van Sky die zijn leven niet op de rails heeft, krijgt ons een aantal keren aan het lachen. Maar dat is onbedoeld. Wat een knullige, lamlendig rijmende jeugdtheatertekst is hem door de strot geduwd. Je zou er als acteur voor in staking moeten gaan.

En verder ben ik van mening dat de rookmachine in musicals verboden moet worden. Het inzetten van dat theatermiddel is het ultieme brevet van onvermogen van een regisseur. En allemachtig, wat was er veel rook.

Patrick van den Hanenberg

Foto: Deen van Meer

‘Dit is niet wat je wil. Dat doet even pijn.’ Producent Robin de Levita is het podium opgeklommen. Hij krijgt geen lichtspot. Deemoedig vertelt hij dat de lichttafel is gecrasht en het resetten duurt drie minuten. Dan zal de draad weer worden opgepikt. De 3D-brilletjes (die nogal strak zitten) kunnen eventjes af. De een zegt ‘oh wat zielig’, de volgende grinnikt. Tegen het einde kwam er nog een keer wat zand in de motor.

In Polen hebben vijftig mensen aan de technische content van Sky gewerkt. Er worden 9 Large Venue videoprojectoren gebruikt, die allemaal de lichtsterkte hebben van 8 projectoren die worden ingezet voor een normale bedrijfspresentatie. Het projectiescherm van 21 meter breed en 15 meter hoog is opgerold met een speciaal transport uit Frankrijk gekomen. Er zijn 27.000 3D-brillen uit China aangeleverd, die elke maandag worden gewassen in osmosewater. Maar al die inspanningen en aankopen hebben nu allemaal bitter weinig zin, want de lichttafel is gecrasht en dat doet even pijn op de première van Sky.