Te veel emotie, te weinig script


Geplaatst in Theaterrecensies op . Gepubliceerd in: de Volkskrant

Life is a cabaret, met Heddy Lester en Frédérique Sluyterman van Loo, tekst: Lydia Rood, muzikale leiding: Bob Zimmerman, regie: Pieter Athmer. Schouwburg Rijswijk 5 oktober. Tournee.

Dochter Liza Minnelli kan geen kinderen krijgen en geen mannen houden en drinkt zich regelmatig klem. Moeder Judy Garland verslindt mannen en houdt zich met pillen op de been. Tot haar zevenenveertigste. Dan sterft zij aan een overdosis. Niet echt een harmonieus, knus koppel.
Zangeres Liza Minnelli komt weer eens uit de afkick-kliniek terug en beseft dat ze inmiddels ouder is dan haar moeder is geworden. Met het terugkerende klokkende geluid van de drankfles in haar hoofd, begint ze te hallucineren en droomt een ontmoeting met haar moeder. Dat gaat er pittig aan toe, want de twee dames hebben elkaar een hoop te verwijten.
Judy Garland treedt al op als ze drie jaar oud is en tien jaar later begint haar filmcarrière met klassiekers als The Wizzard of Oz en Strike up the Band. Aanbeden door een miljoenenpubliek, maar met een opstandige dochter, die zich verwaarloosd voelt. Begin jaren zeventig bereikt Minnelli haar artistieke hoogtepunt als hoofdrolspeelster in de film Cabaret.
Heddy Lester en Frédérique Sluyterman van Loo kennen elkaar van de productie Sinatra: That’s life! Toen bleek dat ze een facinatie en bewondering hadden voor resepectievelijk Judy Garland en Liza Minnelli, lag een nieuwe voorstelling voor de hand. Genoeg interessant biografisch materiaal en meer dan genoeg American Songbook-keuze. Toch is Lydia Rood er niet in geslaagd om een avond lang de spanning erin te houden. De dialogen blijven een beetje voorspelbaar hangen in het aantrekken- en afduwspel waar de dames zich mee bezig houden. Eigenlijk is alles al in het eerste kwartier gezegd.
De actrices proberen er steeds weer een emotioneel schepje bovenop te gooien om het gebrek aan script-ontwikkeling te compenseren. Dat lukt Sluyterman van Loo wat beter dan Lester, die ook de mindere zangeres is. Lesters veel te heftige vibrato doet de gordijnen bollen, zelfs in een bluesy nummer als The man that got away.