Nog één klus en dan stapt Mimoun eruit. Hij wil het criminele circuit verruilen voor een respectabele plek in de maatschappij. Maar de overval op de juwelierszaak in Woerden wordt een fiasco. Minoum en zijn maatje Hassanova moeten rennen voor hun leven.
Door de spetterende achtervolging aan het begin van De Infiltrant ga je meteen rechtop zitten. Hier lijkt een grappige parodie in de maak op de opgeblazen misdaadfilm. De extraverte speelstijl van Mohammed Azaay en Karim El Guennouni met hun voorliefde voor ultrakorte scènes leent zich uitstekend voor filmisch toneel in een hoog tempo. Na een fijn debuut op De Parade, een tweetal succesvolle theatervoorstellingen en een tamelijk kwakkelend televisie-uitstapje onder leiding van Kees Prins in het VPRO-programma Harirah, duikt het duo nu in de misdaadwereld.
De behendige personagewisselingen, de grappige en soms hele mooie effecten (het rode licht zorgt voor een prachtig uitlopende bloedplas), het stijlvol uitgevoerde straatgevecht en de inventieve woordkeuze in de scheldpartijen zijn allemaal pluspuntjes in deze snelle voorstelling. Maar het is onmogelijk om rechtop te blijven zitten vanwege het volkomen mislukte script van Victor Meijer. Aanzetjes tot enige diepgang worden direct de nek omgedraaid, waarna een structuurloze brei overblijft, die bol staat van de onbenulligheden en flauwiteit.
Om het ontbreken van een degelijke tekstbasis te verdoezelen lijken El Gennouni en Azaay steeds heftiger te gaan spelen, maar daardoor wordt het helemaal een treurige pief-paf-poef-vertoning. Misschien wel aardig voor stoere jochies van vijftien, die zich een kwartiertje willen uitleven als ze hun huiswerk eventjes zat zijn, maar een aanfluiting als het bedoeld is om een intelligent publiek een avond te vermaken.

**
De Infiltrant door De Varkensfabriek, tekst: Victor Meijer, regie: Patrick Stoof. Theater Bellevue Amsterdam 3 februari. Tournee. www.grunfeld.nl