Zet je schrap! door Veronique Sodano, Theater Bellevue Amsterdam, 10 november 2011. Tournee tot eind mei. www.dezee.nl
**

Bas door Nina de la Croix, regie: Jeroen Woe, Theater Bellevue 19 november. Tournee tot eind april. www.VEtheater.nl
***

In fraaie witte bruidsjurk stormt Veronique Sodano het podium op. Of de meneer op de eerste rij even haar jurk wil dichtritsen. Deze cabaretière verloochent haar Italiaanse achtergrond niet: luidruchtig, vrijwel geen seconde rust, en voor de felle momenten van ongenoegen grijpt ze terug op haar moedertaal.
In 2008 behaalde Sodano de finale van het Leids Cabaret Festival, maar haar ontwikkeling is vervolgens stil blijven staan. Ze heeft een boodschap die een mengeling van calvinisme en mediterraanse vrolijkheid is: niet uitstellen tot morgen wat je vandaag kunt doen, en haal het onderste uit de kan van het genot.
Dat is niet zo’n bijster origineel uitgangspunt, en de manier waarop Sodano haar filosofietje uitwerkt kan maar matig boeien. Ze blijft tot vervelens toe variëren op het liefdesthema, zeker als het over haar man en de bruiloft gaat. Sodeju, wat een gezeur. En op het moment dat het in Amsterdam echt even spannend werd – Sodano duikt bijna op een bezoeker, en die reageert zelfs nog een beetje opdringeriger – wist zij eigenlijk niet wat ze ermee aan moest.
In de liedjes lijkt ze zich het meest comfortabel te voelen. Ze heeft niet alleen een prachtige stem, maar weet zich ook in de rug gedekt door de uitstekende gitarist Guy Nikkels die zowel de funk als de zwoele bossa nova met groot gemak aankan. Het enige echte hoogtepunt is een liedje over vermoeide en veel te ouwelijke kinderen, met wallen onder de ogen en gebogen rug. Maar da’s wel een erg magere oogst.
Net als Sodano maant ook Nina de la Croix (finalist Amsterdams Kleinkunst Festival 2007) ons om zo snel mogelijk het grote wenslijstje af te werken. De noodzaak voor deze carpe diem-houding is ingegeven door de Maya kalender die het einde van de wereld voorspelt op 21 december van het volgend jaar. Bij De la Croix staat onder meer een reis naar Indonesië (zij is halfbloed: ‘rijst met appelmoes’), het behalen van haar rijbewijs en een optreden in Carré op het lijstje. Een kind krijgen heeft zij om praktische redenen geschrapt, zeker nadat zij het gezever van jonge moeders heeft moeten aanhoren.
Ofschoon zij wel wat dieper graaft dan Sodano, maakt De la Croix met Bas helaas niet de grote sprong voorwaarts die na haar beloftevolle debuut ‘Alles kan kapot’ werd verwacht. Aardige liedjes (sterk begeleid door gitarist/pianist Tjeerd Gerritsen), soms leuke uitstapjes (het ongemakkelijke gedrag in een stiltecoupé), prettig chaotisch decor, en een innemende persoonlijkheid. Maar het blijft te vriendelijk kabbelen, er worden geen harde noten gekraakt. Nog steeds beloftevol, maar ja…
In tegenstelling tot Veronique Sodano scoort Nina de la Croix wel een (krappe) voldoende, maar beide vrouwen hebben op dit moment niet voldoende bagage om in hun eentje op het podium te staan.