Van Vleuten en Van Muiswinkel gaan uit elkaar


Geplaatst in Theaterrecensies op . Gepubliceerd in: de Volkskrant

Erik van Muiswinkel (Eemnes, 1961) en Diederik van Vleuten (Den Haag, 1961) hebben als cabaretduo in de titels van hun programma’s geleefd. Ze zijn belezen (Reve-liefhebbers) en op de hoogte van het wereldnieuws als Mannen van de Wereld (1997), fantasierijk en avontuurlijk als Mannen op de Maan (1999), en keurige huisvaders als Mannen met Vaste Lasten (2002). Daarna volgden nog Antiquariaat Oblomov en het huidige programma Prediker en Hooglied. En nu zijn het ‘mannen als vrienden uit elkaar.’ Het leek er al een beetje aan te komen toen Van Muiswinkel eind 2007 solo het theater inging met het liedjesprogramma Welkom, welkom in mijn hoofd.
De samenwerking tussen Van Muiswinkel en Van Vleuten is begonnen in Cabaret Zak & As met Justus van Oel. Die groep was in de jaren tachtig na Lurelei en Don Quishocking de voortzetter van het intellectueel-literaire-muzikale cabaretgenre. Terugkerend thema bij het duo was de stevig aangezette tegenstelling tussen de man van de bezinning en de hedonistische flierefluiter. Van Vleuten, een groot liefhebber van James Taylor en Steely Dan, behoort tot de zeldzame kleinkunstcomponisten die altijd een onverwacht zijpaadje inslaat. Van Muiswinkel is een acteur/typeur in de klasse van Kees van Kooten. Voeg daarbij hun zuiver gevoel voor taal en humor en je hebt een van de betere duo’s die het cabaret heeft gekend. Niet alleen in het theater, maar ook op tv in het sportprogramma Studio Spaan met legendarische typeringen van Ronald Koeman (Van Vleuten) en PSV-voorzitter Van Raaij (Van Muiswinkel).
In 2002 wonnen Van Muiswinkel en Van Vleuten de Annie M.G. Schmidtprijs voor het mooiste theaterlied van het voorgaande seizoen met het buddhistisch monotone Tibetlied. Het satirische nummer kan als een voorbode worden gezien voor de actie die Erik van Muiswinkel is begonnen om in het Olympische jaar China aan te klagen vanwege het negeren van de mensenrechten. Net als Bloed aan de Paal, waarmee Bram en Freek in 1978 het Nederlands voetbalelftal tevergeefs uit het dictatoriale Argentiniƫ wilden houden, gaat het ook nu niet lukken om het sportfestijn te boycotten, maar de actie typeert de juiste mentaliteit van een cabaretier: op een intelligente manier reuring veroorzaken en mensen aan het denken zetten.