Top door Marieke Visser, 27 maart in Stadsschouwburg Utrecht. Tournee. grunfeld.nl

**

Marieke Visser weet zich omringd door vrienden die allemaal zo nodig de top van het bestaan willen bereiken. En dat houdt onder meer in: een kind op je dertigste, het inruilen van de oude studentenmeuk voor een echt interieur, veel te gezond leven, en een uitbundig bijgewerkt profiel op LinkedIn om het je werkloze omgeving eens flink in te peperen.
Visser weet dat hijgerige, benepen volk heel scherp neer te zetten.
‘Mag ik nog een glaasje wijn?’
‘Dan moet ik wel een nieuwe fles openmaken.’
Talent heeft Marieke Visser zeker. In 2009 won zij de Persoonlijkheidsprijs op Cameretten, zonder de finale te halen. Haar eerste soloprogramma Onder de mensen was niet slecht, maar niet spectaculair. De grote doorbraak moet dus komen van nummer twee, want anders ben je gezien in cabaretland.
Helaas, nummer twee is niet de klapper geworden, waarop gehoopt werd. De kwaliteit van Visser komt naar de oppervlakte als zij met vrolijk-venijnige steken de ijdelheidscultus in de samenleving doorprikt. Ook heeft zij fysiek heel wat in huis, wat zij toont in een heel grappig stuk over de paringsrituelen van de padden. Maar dat niveau wordt nog niet voor de helft van de vijf kwartier gehaald. Er zit ook nogal wat oninteressant geneuzel bij.
Opmerkelijk genoeg toont Visser in één en hetzelfde nummer zowel haar kracht als haar zwakte. In de sportwinkel krijgt zij van de verkoper de hardloopschoenen van haar wens niet mee, omdat die wetenschappelijk gezien niet bij haar voeten en manier van lopen zouden passen. Zij wordt tot op het bot door die arrogante gozer vernederd en gaat met lelijke schoenen naar huis die de kast niet uitkomen. Prima stukje.
Maar.. De krant staat de laatste tijd vol van het onderuit schoffelen van de waarde van de zogenaamde superfoods en de gezondheidsonzin rond de peperdure hardloopschoenen. Onbegrijpelijk dat Visser niet even de actuele ontwikkelingen aanhaalt.
Visser schrijft hele aardige liedteksten, waarin taalgevoeligheid, ironie, cynisme en zelfkritiek mooi samenkomen. Al met al zou dit programma afgerond naar boven op drie sterren uit komen, ware het niet dat de liedjes ontsierd worden door oersaaie melodieën en abominabel, houterig pianospel. Na Cameretten 2009 had Visser wel wat tijd mogen vrijmaken voor een paar lesjes.