Twijfelende vrouwen voor de spiegel kunnen hun omgeving nog wel eens verbazen met het vliegensvlug verwisselen van hun outfit, maar niemand beheerst die techniek beter dan de Italiaanse transformist Arturo Brachetti. Deze variétévorm, die voortkomt uit de comedia dell’arte, beleefde begin vorige eeuw een hoogtepunt met Leopole Fregali. Het grote voorbeeld van Brachetti bezorgde de wisselkunst de naam fregalisme. Op zijn grafsteen staat: Hier voert Fregali zijn laatste transformatie uit. Bij het opruimen van de zolder van het huis van zijn overleden moeder stuit Arturo op zijn oude speelgoed. Hij brengt Pinokkio, Spiderman, een Japanse Kabuki-acteur en een Barbie-pop tot Lees verder…

Het liedje Annelie van Daniël Lohues is bekroond met de Annie M.G. Schmidtprijs voor het beste theaterlied van het afgelopen seizoen. De prijs, een initiatief van de BUMA en het Amsterdams Kleinkunst Festival, bestaat uit een borstbeeld van Annie M.G. Schmidt en een bedrag van 3500 euro. Hans Dijkstal reikte de prijs gisteren in Theater Bellevue aan de Drentse zanger/tekstdichter/componist uit. Annelie is afkomstig uit het theaterprogramma Allennig en gaat over een schoolliefde, die tot verdriet van de zanger afloopt na het behalen van het einddiploma. Ze haalde heur diploma, wol studeren in de stad Ze vönd ‘n kamer en Lees verder…

Na een mislukte voorstelling in Rotterdam in 1970 zwabberen de vijf leden van cabaretgroep Don Quishocking balorig over straat. Jacques Klöters improviseert op een vrolijke melodie: ‘Ja, ja, ja, dat is de K. Ja, die klerekanker krijgt ons allemaal.’ De groep wordt zeer opgewonden van die uitbarsting, maar kijkt toch enigszins nerveus naar de reacties van de mensen op straat.’ Een paar dagen later hebben George Groot en Klöters de tekst voor De K klaar. Pieter van Empelen componeert er een vervreemdende opgewekte melodie bij. Het nummer is bedoeld voor mensen, die het woord kanker niet durven uit te spreken Lees verder…

Bennie Jolink: Opa, vertel es. Flow Records. **** ‘Politiek, amusement. Niemand die ‘t verschil nog kent. John die molt de hele tent, an alle balken komp een end.’ Je zou warempel denken dat je naar een Achterhoekse cabaretier luistert, maar het is Normaal-frontzanger Bennie Jolink die zich van een andere kant laat zien. Een interessante kant, die niet alleen maatschappelijke statements oplevert (op de hoes zien we hem in Ché Guevara-look), maar ook ontroerende blues en warme liefdesbetuigingen aan de natuur. De Achterhoek blijkt muzikaal verassend dichtbij het Zuiden van de VS te liggen. De kleine bezetting, met veel smaakvol Lees verder…