De recensent krijgt het behoorlijk warm als hij door Hans Teeuwen in het programma Trui (1999) een nietszeggend, opgeblazen gedicht door de strot geduwd krijgt. Het publiek beantwoordt het met een gul applaus. De criticus denkt dat Teeuwen en zijn aanhang nu echt gek zijn geworden.Langs de schaduw van jouw wanhoopoverwoekert het besluit:door de storm nog niet bedwongen ,slechts de tranen op de ruit.En dan volgt nóg een couplet wartaal. Even later blijkt dat de cabaretier niet alleen het applaudisserende publiek te grazen heeft, maar ook de verslaggever die zich even superieur waande. Zowel degenen die vielen voor deze pseudo Lees verder…

Veel Nederlanders gedragen zich als eters in een restaurant die ‘onbeperkt spareribs’ hebben besteld, en na het derde weggekloven bord boos worden op de ober, omdat het vierde bord met nieuwe stukken vlees te lang op zich laat wachten. Dolf Jansen kijkt neer op deze mensen van altijd meer, nooit genoeg en nooit tevreden. Voor hem staan ze symbool voor het vernielen van de schoonheid van de aarde. Toch staat ook zijn leven in het teken van ‘altijd verder’, maar dat is duidelijk minder consumptiegericht en minder egocentrisch. Vanaf zijn vijftiende loopt Jansen. Hardlopen. Hij hoort nog steeds de stem Lees verder…

Met pruik: een open, jongensachtig koppie. Zonder pruik: een ‘kom-maar-op’ kop, waar het leven overheen is gegaan.Toen Marc-Marie Huijbregts, bij het grote televisiepubliek bekend geworden als panellid van Dit was het nieuws en als wekelijkse sidekick van Matthijs van Nieuwkerk in De Wereld Draait Door, een tijdje geleden zijn pruik afdeed, zat daar een andere man. Niet alleen voor het publiek, dat Huijbregts de afgelopen tien jaar met die volle, vrolijke kop met haar had leren kennen, maar ook voor de cabaretier zelf. In zijn nieuwe programma vertelt hij hoe hij die metamorfose zelf heeft ondergaan. Hij opent met de Lees verder…