Aan de twee uiteinden van een gigantisch lange tafel zitten de broers Wart en Tim Kamps. Een gezellig dinertje wordt het zeker niet, ook al doen de stemmige pianoklanken wellicht anders vermoeden. De messen zijn letterlijk en figuurlijk geslepen. Het simpele verzoek om het zout even door te geven is aanleiding tot een robbertje psychologische oorlogsvoering, waarbij alle broederlijke ellende uit het verleden over tafel wordt gezwiept. Het laagste van het laagste wordt erbij gehaald om de tegenstander te vernederen. Het is allemaal misgegaan in de kindertijd van de twee, toen een ridderspel volkomen uit de hand is gelopen.
Wie dacht dat het wel afgelopen zou zijn toen Bor Rooyackers zich terugtrok uit het trio Rooyackers, Kamps & Kamps zal aangenaam verrast zijn door de eerste duovoorstelling van de Kamps-broers. Het tweetal is nu teruggeworpen op elkaar en dat heeft de scherpte vergroot. De broederlijke intimiteit zorgt ervoor dat ze nog verder durven te gaan in de confrontaties. En dat zegt veel als je de extreme voorstellingen van het trio kent. Was in de oude samenstelling de kleinere Wart meestal het pispaaltje van de twee anderen, nu gaat ook hij (een minuut jonger dan zijn broer) voluit in de aanval.
De meeste ronden van de broedertwist barsten van de originaliteit. Zo proberen ze elkaar klein te krijgen door het uitwerken van allerlei onzinnige grafieken over staande ovaties, toiletbezoek, grappen en kotsen. Ook de manier waarop Wart zijn enge droom fysiek aan zijn broer uitlegt is van een vrolijke uitbundigheid, die je maar zelden meemaakt. Het heeft allemaal iets heel kinderlijks en kinderachtigs, maar je hebt toch niet het idee naar een kindervoorstelling te kijken. Daarvoor ligt er onder de meeste scènes een stevig fundament van intelligentie.
Waar dat fundament ontbreekt daalt de voorstelling onmiddellijk naar een bedenkelijk niveau. Als Pinoccio erbij wordt gehaald komen ze niet veel verder dan het ondersteboven halen van de verkleedkist en wat ongein op elkaar stapelen. Andere scènes (Wart, die op hoge hakken opkomt) blijven steken in een sterke openingszin, waar veel te lang op wordt doorgeëmmerd.
Veel meer dan in hun vorige programma’s maken Kamps & Kamps gebruik van de techniek, zoals ook de Australische Umbilical Brothers dat doen. Andere lijntjes die zich opdringen lopen naar Monty Python (Jezus bij de psychiater) en Jiskefet. Je kunt met minder worden vergeleken.

***
Kamps & Kamps 1, regie: Colette Notenboom en Paul Vermolen, De Kleine Komedie Amsterdam 12 december. Tournee. www.kampsenkamps.nl