‘Als ik parkwachter was, zou ik mijn pet recht zetten en mijn jas dicht knopen.’
Op papier zou dit misschien nog een ironische opmerking kunnen zijn, maar de vermaning komt uit de mond van de normen-en-waarden-koningin Mary Poppins, en die heeft ironie uitgebannen alsof het een besmettelijke, dodelijke ziekte is.
Mens, waar bemoei je je mee? Laat die parkwachter toch. Hij heeft plezier in zijn werk. ‘Niet wijzen.’ ‘Leer eens verder te kijken dan je neus lang is.’ Na een paar uur waarin de bezoeker is doodgegooid met citaten uit het familiehoofdstuk van het verkiezingsprogramma van de Christen Unie en gratuite moraalkreten van de kalender van de Bond zonder Naam uit de jaren zestig, rest maar één conclusie: Mary Poppins is gewoon een hele vervelende zeurpiet. Ze kan dan wel toveren, en ze vliegt leuk door het luchtruim van Londen, maar zo’n kinderjuffrouw zou toch geen zinnig kind in deze tijd in zijn buurt willen hebben.
Licht verteerbaar amusement is het meest succesvol in tijden van maatschappelijke verwarring. Dan wordt de heimwee groot naar de tijd toen we nog gezellig een praatje met elkaar maakten in de tram, de huisvrouwen blij waren met een Tupperwareparty, en kinderen werden opgevoed met degelijke fatsoensnormen.
Daarom waren de kijkcijfers zo hoog voor de auditie-televisieserie Op zoek naar Mary Poppins en is er nu een run op de kaartjes voor de musical, waarvoor men de hoofdrolspeelster heeft gezocht en gevonden in Noortje Herlaar. We kennen haar inmiddels als het vertrouwde familielid Noortje.
De theatermusical Mary Poppins is gebaseerd op de verhalen van Pamela Travers uit 1933 (de crisistijd) en de Walt Disney film met Julie Andrews uit 1964 (Cuba crisis en moord op Kennedy net achter de rug). De kinderen die Mary Poppins onder haar hoede heeft zijn wijsneuzig en brutaal, maar ach, we zien meteen dat het eigenlijk echte schatten zijn, die hunkeren naar de liefde van hun vader. Pa is vooral bezig met bankzaken, maar na de wijze lessen van Mary Poppins blijkt ook hij een vader te zijn die het liefst gaat vliegeren met zijn zoon. Moeder wil actrice worden (in de film vecht zij voor vrouwenkiesrecht), maar die ambitie geeft ze aan het eind toch maar op voor het knusse gezinnetje.
Er valt veel goeds over de voorstelling te zeggen: de muziek – zowel de bekende liedjes als Supercalifragilistic… en Chim Chimmenie, als de nieuwe nummers – is soepel in de klassieke Amerikaanse musicalstijl. De twee kinderen spelen scherp, het huishoudelijk personeel zorgt voor een paar aardige Theater van de Lach-momenten, het Anton Pieck-decor is lieflijk, de techniek is verbluffend, Wiliam Spaaij als man van dertien beroepen, is ondanks zijn geforceerde Amsterdamse accent, ontwapenend….en niet te vergeten: Noortje Herlaar heeft een keel van goud. Technisch zeer begaafd en volledig verstaanbaar. Als actrice heeft zij echter maar één toon, van de robotachtige moraalridder. Het superbrave, het gladde, het stoffige van Mary Poppins is gewoon slecht voor de maag.
De beste momenten van de voorstelling zijn na de pauze. Dan verschijnt de bikkelharde nieuwe nanny Miss Andrew, die zweert bij zwavel als goed opvoedkundig instrument. Zij lijkt zo weggelopen uit een Roald Dahl verhaal. Marjolijn Touw heeft maar een paar minuten nodig om een werkelijk persoon neer te zetten. Gelukkig wat gif in die mierzoete vertoning. Ook krijgen we met de komst van een leger schoorsteenvegers eindelijk wat dans te zien buiten de obligate patronen. Voor een familiemusical is de choreografie verder aan de slome kant.
Theaterliefhebbers die (heel vaak ten onrechte) musical afdoen als oninteressant, oppervlakkig en bombastisch leeg vermaak, hebben met de vernieuwde Mary Poppins weer een nieuw wapen in handen. Voor een echte musicalliefhebber is het vervelend dat de vooroordelen weer bevestigd worden. Mary Poppins is een gigantische sprong achterwaarts.

**
Mary Poppins door Joop van den Ende Theaterproducties, script: Julian Fellowes, originele liedteksten en muziek: Richard M. Sherman en Robert B. Sherman, aanvullende liedteksten en muziek: George Stiles en Anthony Drewe, regie: Richard Eyre. Fortis Circustheater Scheveningen 11 april. Open eind.