‘Goedenavond, we gaan er een gezellige avond van maken.’ Als deze openingszin zonder ironie wordt uitgesproken, maar met de frisse glimlach van
AVRO-coryfee Frits Sissing, dan weet je dat het een lange zit gaat worden. En dat werd het. Gelukkig regende het na afloop.
Sonneveld voor altijd! is een titel waarmee een mooi streven wordt verwoord. Het repertoire van Wim Sonneveld, de meest veelzijdige van De Grote Drie (plus Wim Kan en Toon Hermans) bevat genoeg schoons en vrolijks om minstens nog een paar generaties mee te kunnen. Maar dan moeten nieuwe uitvoerenden zich niet puur en alleen richten op het publiek dat in 1974 bewust genoeg was om de dood van de cabaretier te betreuren. Fans uit die categorie, dat bleek bij de première in Amstelveen, kunnen de voorstelling wel waarderen. Maar (en deze recensent weet waarover hij het heeft) datzelfde geldt voor verstokte Beatles-fans die na de eerste akkoorden, gespeeld door een derderangs coverbandje al blij worden. Het is de herkenning die dan vooral werkt, en niet de kwaliteit.
Geheel zonder kwaliteit is Sonneveld voor altijd! niet. Daar zorgen Suzan Seegers en Syb van der Ploeg voor. Het stemgeluid van de laatste, het voormalige gezicht van de Friese band De Kast, benadert de warmte van Sonneveld. Met zijn presentatie weet hij nummers als Dat wij verschillen van elkaar en Het Dorp naar de eenentwintigste eeuw te tillen. Datzelfde geldt voor het grote talent Suzan Seegers, die eerder dit seizoen schitterde in de musical Urinetown. Zij heeft de komische glans en de ernst om Sonneveld-nummers als Het hondje van Dirkie en Carolien tijdloos te maken.
De matig zingende Frits Sissing lijkt er vooral voor de kneuterige sfeer bijgehaald te zijn, en Trudy Labij voor de geestige Sonneveld nummers. Dus doet zij de Stalmeester, die zo verrukt raakt van het vel op de warme chocolademelk die de koningin uitschenkt, en Nikkelen Nelis, over een immer lonkende vrouw. Die twee nummers helpt zij totaal de vernieling in. Net als de tragi-komische Tearoom Tango, want daar moet je toch wel een beetje voor kunnen zingen. Michel van der Plas heeft zoveel prachtig verwoorde verontwaardiging en gif in dat nummer gestopt. Niets horen we daarvan bij Labij terug.
Na de pauze knapt de voorstelling wel wat op door een paar mooie solo’s, zoals De zomer van 1910 van de verder op de avond tamelijk kleurloze Roberto de Groot. Maar de statigheid, de oubolligheid van de ensemblenummers, de braafheid van vijf mensen die om en om een biografisch zinnetje uitspreken, de knulligheid van ‘Weet je wat ik zo heerlijk vind…die liedjes over Amsterdam.’, kortom het gebrek aan enige fantasie in de regie van Eddy Habbema maakt Sonneveld voor altijd! tot een tragisch gemiste kans.

**
Sonneveld voor altijd! door NW Productions/Opus One, met o.a. Syb van der Ploeg en Suzan Seegers, regie: Eddy Habbema, Schouwburg Amstelveen 23 november. Tournee tot eind maart. www.sonneveldvooraltijd.nl