Ach, wat met Abba, Queen, Billy Joel en (in Nederland) met Doe Maar lukte, dat moet toch ook te doen zijn met Boney M. Dat dachten producent Robert Mackintosh en componist Frank Farian waarschijnlijk in hun overmoed. Hark de hits bij elkaar, verzin er een verhaaltje omheen en hup, weer een jukebox-musical.
Boney M., het Caribisch-Duitse disco-brouwsel uit de jaren zeventig en tachtig met de vorig jaar overleden Bobby Farrell als frontman heeft wel een aantal catchy hits op zijn naam (Ma Baker, Daddy Cool), maar het repertoire is toch echt veel te beperkt om een avond lang te kunnen boeien. Ook als daar wat later werk van Farian voor onder meer Milli Vanelli aan toe wordt gevoegd.
Met het ritme kan een choreograaf nog wel uit de voeten, maar de meeste middle of the road teenybopper-discodeuntjes van Boney M. zijn (in tegenstelling tot de Bee Gees-disco nummers) de houdbaarheidsdatum toch ruimschoots gepasseerd.
Dan moet het dus maar van het script komen. De Engelse versie van Daddy Cool uit 2006, een tamelijk droevige poging tot een remake van West Side Story, werd zuinigjes ontvangen en verdween na een half jaar via de zijuitgang.
Allard Blom, die als vertaler (Sondheim) en schrijver (Daens, Wat zien ik?!) al veel schoons uit zijn pen heeft laten vloeien, is verantwoordelijk voor het Nederlandse verhaal. Maar hemeltjelief wat is dit een suffig, oppervlakkig, voorspelbaar cliché-werkstuk. Surinaamse jongen op zoek naar zijn vader in Nederland, wil het maken als danser en doet mee aan een talentenjacht, wint, valt voor een blanke zangeres. Zo, daar zullen heel wat rokerige discussieavonden met het creative team aan vooraf zijn gegaan.
Oh ja, er wordt pittig gedanst, met veel acrobatische hoogstandjes. De meeste leden uit het ensemble zijn opgepikt uit een van de 73 dans- en/of zangtalentenjachten waarmee we de afgelopen jaren op televisie zijn doodgegooid, zoals So you think you can dance. Ruben Heerenveen en Kim-Lian van der Meij kunnen goed overweg met het discomateriaal van Frank Farian, in Joanne Telesford zien we zelfs even een vage schaduw van Donna Summer, en Jetty Mathurin duwt in haar eentje als wijze tante met haar komisch talent en theateroverzicht de avond nog een beetje in de goede richting.
Maar die feelgood pluspunten kunnen niet verhullen dat Daddy Cool te veel makkelijk highschool amusement en te weinig tekstintelligentie heeft. En dan slaat de verveling behoorlijk snel toe.

**

Daddy Cool, gebaseerd op de hits van Boney M. en componist Frank Farian, script: Allard Blom, choreografie: Gerald van Windt, regie: Eddy Habbema. Nieuwe Luxor Theater Rotterdam 25 september. Tournee tot eind januari. theaterhits.nl