Eens in de zoveel jaar wandel je het theater uit met de gedachte: wat een ongelooflijke mazzel dat ik hier bij ben geweest. Als in Carré de parterre-stoelen worden weggehaald en de piste vrij komt, betekent dat meestal dat de acrobaten en clowns van het wintercircus in de stad zijn. Dit keer is er ruimte op de vloer gemaakt voor vijf drumstellen, een aantal piano’s, een Hammond orgel, een serie gitaren en blaasinstrumenten en een hele batterij aan elektronica. Want Wende mocht van Carré haar gang gaan. En als je Wende de vrije hand geeft dan gaat ze helemaal los Lees verder…

‘Ik weet niet wat Lennaert Nijgh allemaal heeft gerookt en gesnoven, maar Ramses en Liesbeth hadden geen idee waar de psychedelische tekst van Pastorale over ging.’ Renée van Wegberg babbelt er vrolijk op los tussen de nummers van drie grootheden van het Franse en Nederlandse chanson: Edith Piaf, Ramses Shaffy en Liesbeth List. En na haar verhaaltje zet zij met cellist/zanger Job Greuter het wonderlijke duet in. Geweldig, maar inderdaad geen touw aan vast te knopen. Twee jaar geleden speelde Van Wegberg de hoofdrol in de biografische musical Liesbeth en daarom zit zij goed in het materiaal van dat gouden Lees verder…

Het gaat economisch niet zo lekker, ontslag en faillissement liggen op de loer. Dus moet er iets mafs worden verzonnen om de kassa te vullen. Een dankbaar thema voor een musical. De fabrieksarbeiders in The Full Monty gingen strippen, de monteurs van een noodlijdende Rotterdamse garage gingen met hun ongetrainde lijf de marathon lopen, en in Kinky Boots wordt een Britse schoenenfabriek van de ondergang gered door zich op een nieuw ontdekte niche in de markt te richten: hooggehakte kinky laarzen, een wezenlijk onderdeel van de uitbundige outfit van dragqueens. Voor de musicalbewerking van de film Kinky Boots (2005) werd Lees verder…

‘Wat een arrogante, elitaire man. Fijn dat ie gestopt is.’ Dit kwam een aantal jaren geleden uit de mond van een Amsterdamse tramreiziger. Hier was niet tegenaan te discussiëren en de rit naar Centraal Station was ook te kort. Wat had die dame het fout. Maar ja, als je de stijlfiguur ironie niet kan doorgronden, dan is er ook geen houden aan. Toch lijkt Jeroen van Merwijk aan zijn beeldvorming te hebben gewerkt. Weg vermeende arrogantie. Hij wacht zijn publiek voor aanvang in de foyer handenschuddend op, en aan het eind van de pauze loopt hij eventjes langs de tafeltjes Lees verder…