‘Het enige wat je in dit leven niet kan kiezen, is familie. Je hebt familie waar je trots op bent en familie waarvoor je liever een blokje om gaat. Voor het ene familielid heb je een zwak en voor het andere familielied nummerherkenning. Familie kan van levensbelang zijn, maar ook een noodzakelijk kwaad.’ De Surinaams-Nederlandse stand up comedian-cabaretier Jörgen Raymann beschrijft in zijn theatervoorstelling Familyman (2008-2010) perfect de onvermijdelijkheid en het dilemma van familie. Je weet dat je die vervelende oom kunt negeren als hij je opbelt of mailt, maar het wordt toch lastig als je hem op de verjaardag Lees verder…

Het ondenkbare aannemelijk maken. Hoe schrijf je op dat zelfs het zwartste verdriet nog een gevoel van gelukzaligheid kan opleveren? Waar haal je de woorden vandaan om, zonder in oververhitte romantiek te vervallen, te vertellen dat zelfs oorlog tot pure schoonheid kan leiden? Rob Chrispijn kan het.Als docent aan de Amsterdamse Academie voor Kleinkunst introduceerde hij de term ‘emotionele logica’: een liedtekst moet een gevoelsmatige samenhang hebben die het gezonde verstand ontstijgt. De luisteraar mag zich niet afvragen: ‘Zou dat nou?’ Nooit zongen vogels harderdan na kanongebulder,de cacaofabriek in as.Nooit straalden sterren fellerals toen bommenwerpers overvlogenen de stad verduisterd was. Lees verder…

Op school wil een leerling nog wel eens demonstratief het hoofd op de bank leggen, maar op televisie en in het theater is geschiedenis een geliefd vak. Alleen al dit voorjaar zijn drie voorstellingen te zien met een hoog canon-gehalte. Naast cabaretiers Jan J. Pieterse en Frank van Pamelen en theatergroep De Appel geeft ook een gezelschap rond Tom de Ket en George van Houts de vaderlandse geschiedenis een frisse kleur. In Van Hunebed tot Hyves zoeken ze antwoorden op vragen als: Hoe reageerde Van Oldenbarneveldt op zijn onthoofding en wie draagt het mooiste hoofddoekje? Na een try out in Lees verder…

Bij de opening van het Red de Roode Bioscoop-Festival afgelopen vrijdag door Job Cohen, sprak de burgemeester van Amsterdam van ‘de paradox van het kapitalisme.’ Een buurt is aantrekkelijk geworden door leuke winkeltjes en restaurants. Vervolgens kopen projectontwikkelaars de panden op, stuwen de huren op tot moordhoogte, waardoor de aardige winkeltjes verdwijnen en worden vervangen door appartementen, die de buurt minder aantrekkelijk maken. Zo dreigt het ook de Roode Bioscoop te vergaan. Dit piepkleine theatertje met 75 stoelen aan de rand van de Jordaan is een vaste speelplek voor grote artiesten die het soms klein willen houden, en genoegen nemen Lees verder…