Onze peacekeeping jongens in Afghanistan zorgen voor artistieke inspiratie op de Nederlandse podia. Orkater werkt aan de voorstelling Kamp Holland, en ook cabaretier Remko Vrijdag (De Vliegende Panters) en gitarist/violist Micha Molthoff (Orkater) zijn met hun comedyshow Transformers in de Afghaanse warzone beland. In deze voorstelling die te zien is op het rondreizend theaterfestival De Parade, willen soldaten Vrijdag en Molthoff bewijzen dat de Nederlanders in Afghanistan warempel wel wat meer doen dan het bestrijden van de Taliban. Zij nodigen de bevolking van Uruzgan uit om een Bonte Avond in het Holland House bij te wonen. De bezoeker wordt vriendelijk verzocht zijn semtex bij de poort af te geven.
Het is geen half uur waarin subtiel wordt ingegaan op de geestelijke nood van de soldaten en de zin of onzin van de missie, maar gewoon geestig en hard raggen. We zien het tweetal als Ernie en Bert, filosoferend op hun veldmatras, terwijl ook Herman van Veen en Johan Cruijff voorbijkomen. Vlot zappend, zoals we van De Vliegende Panters gewend zijn, krijgen we flitsen voorgeschoteld van Islam FM (‘de enige zender die geen hoofddoekje voor de mond neemt’) en de Consument-Imam, die adviseert waar je je boodschappen moet doen, omdat hij weet welke supermarkt deze week op de explosie-lijst staat. Kortom, Transformers is een typische Parade-voorstelling: onbekommerd genieten en dan weer aan de wijn en poffertjes of sushi.
Maar toch is aan de programmering te zien dat De Parade de koers aan het verleggen is, met voorstellingen van Conny Janssen Danst en Dansgroep Kriztina de Châtel. De Parade wil breder en wat meer sophisticated worden. Het Nederlands Architectuurinstituut is inhoudelijk bij de Rotterdamse periode van De Parade betrokken met een vijf meter hoge traverse die rond het terrein en door het gebouw van het Architectuurinstituut slingert, en een tentoonstelling over de mogelijke Olympische Spelen in Nederland in 2028. Tevens zijn drie ruimtes binnen het NAi ingericht als theater voor onder meer de voorstelling Hand van God. Maradona door Donatella Civile. Deze dromerige monoloog over een meisje op zoek naar haar vader, de geniale Argentijnse voetballer, die ook nog eens de hulp van God kreeg op het veld, gaat een beetje verloren in de grote, kille zaal met slechte akoestiek. Maradona scoort tijdens de World Cup in 1986 in Mexico na zes passeerbewegingen prachtig. Donatella Civile niet.
Celluloid Fever: The Goddess van EAST74 slaat waarschijnlijk het best een brug tussen de traditionele bohemien-tentensfeer en de gewenste verdieping op De Parade. Monique van Haasteren en de band Coparck hebben deze voorstelling over Hollywooddiva Rita Hayworth eerder dit jaar al succesvol in het popcircuit gespeeld en ook in de tent werkt het uitstekend. Van Haasteren speelt de eigenzinnige, dementerende ster in het vliegtuig naar Londen. De band is rock ’n roll, Van Haasterens spel is beklemmend, haar zang (vooral Hayworths fameuze Put the blame on Mame) is indrukwekkend, en de filmfragmenten op zes doeken in een cirkel zijn spectaculair. Het is dat het publiek de hele voorstelling al staat, anders zou je voor deze voorstelling uit je stoel springen voor een staande ovatie.

De Parade staat in Rotterdam (Museumpark) t/m 22 juni, in Den Haag (Westbroekpark) van 27 juni t/m 6 juli, in Utrecht (Moreelsepark) van 11 t/m 27 juli en in Amsterdam (Martin Luther Kingpark) van 1 t/m 17 augustus. www.deparade.nl