De Bloeiende Maagden gaan vreemd, regie: Ria Marks en Ingrid Kuijpers, Stadsschouwburg Utrecht 19 april. Tournee.

De Bloeiende Maagden zijn niet lui en niet voorspelbaar. Ze maken cabaret met een sterke toneel-inslag en zijn niet tevreden met wat grapjes op een rij. In hun eerste vier voorstellingen bekeken ze het christendom eens van een andere kant, en onderzochten de (fysieke) schaamte. Bij dat laatste onderzoek werd veel vla gebruikt. Voor nummer vijf hebben Minou Bosua en Ingrid Wender weer een paar andere psychologie- en filosofieboeken opengeslagen en gaan ze na welke krachten gedachten los kunnen maken.
Aardig wat, als we kijken naar de ravage die wordt aangericht. De piano stort door z’n hoeven en de lampen blijken niet zo stevig te hangen. En dat allemaal door een krachtige negatieve denker in de zaal.
Ook de Maagden zelf denken heel wat af. Over de regeltjes in de samenleving, over de identiteit van mens en dier, en over de verwarring die ontstaat als de ongeschreven gedragsregels worden doorbroken.
Consequent weigeren de makkelijke weg te volgen is een nobel streven, maar nog geen garantie voor succes. De Bloeiende Maagden gaan vreemd blijkt na vijf kwartier een hoop gedoe om niets te zijn geweest. De filosofische basis wordt teruggebracht tot het niveau van Readers Digest, de uitwerking is rommelig en als de vrouwen grappig proberen te doen is het van een treurig niveau. Niks confronterend. Op het sterke openingsfilmpje na, waarin de rigide regelmakers grappig en trefzeker in de hoek worden gezet, is het een avondje geeuwen.
Als aanloop naar een paar effecten zingen Bosua en Wenders platgezongen nummers uit the Great American Songbook. Ze kunnen absoluut niet zingen, dus zo’n aanslag op de goede smaak werkt maar één keer. En niet drie keer!
Als klap op de vuurpijl wordt het publiek op de verkrachte tonen van John Lennons Imagine opgeroepen om staand om een betere wereld te zingen. In deze krant benadrukten ze dat daar geen greintje cabareteske ironie bij zit. Wij vrezen dat ze de waarheid spreken. Een betere wereld begint niet bij een lullig potje community-singing, maar bij een goed theaterprogramma.