Hij staat wat raar te slungelen met zijn lange benen als de band – met meesterdrummer Steve Gadd – aan het rocken is, en als er een oorverdovend applaus klinkt, staat hij er nog net zo onbeholpen bij als veertig jaar geleden, maar wat is een avondje James Taylor toch een ongelooflijke belevenis. Als iemand uit de zaal een verzoek schreeeuwt, antwoordt Taylor dat hij een ander nummer gaat spelen, maar wel bijna precies hetzelfde. Ja, hij weet ook wel dat hij geen revolutionaire vernieuwer is, maar nummers als Lo and Behold, Fire and Rain en Country Road zijn nog steeds magisch. Tsja, er is een pauze, vooral ten behoeve van de baromzet, maar Taylor zegt dat hij gewoon even achter het gordijn gaat wachten tot hij weer mag beginnen. En inderdaad, na korte tijd verschijnt hij weer, gaat op de rand van het podium zitten en begint te kletsen met het het publiek dat zich om hem heen heeft verzameld. Praten, handtekeningen uitdelen en foto’s maken. Als de band terugkomt en een nummer inzet, blijft hij nog rustig even zitten. 31 maart 2015, James Taylor in Carré, hoe mooi kun je het hebben…