Knallende en frisse Sweet Carity


Geplaatst in Theaterrecensies op . Gepubliceerd in: de Volkskrant

Sweet Charity door Mark Vijn Theaterproducties, muziek: Cy Coleman, tekst: Neil Simon en Dorothy Fields, vertaling: Coot van Doesburgh, regie en choreografie: Craig Rewel Horwood. Schouwburg Gouda 30 oktober. Tournee tot half april.

Charity is een lichtgelovige, naïeve vrouw die in elke man wanhopig haar toekomstige echtgenoot ziet. Een huwelijk zou haar uit de nachtclub kunnen verlossen waar ze haar leven al acht jaar te grabbel gooit. Misschien niet zo’n nette tent, maar wel de plek waar de animeermeisjes losbarsten in een van de allersterkste Broadway-liedjes: Big Spender.
Cy Coleman, die veel knappe maar tamelijk brave muziek heeft gecomponeerd, schiet flink uit zijn slof, geholpen door de prikkelende tekst van Dorothy Fields. Regisseur/choreograaf Craig Revel Horwood en wereldkampioen paaldansen Denise Mulder laten de danseressen knallen in een geweldige, acrobatische en erotische choreografie.
Het hoogtepunt van Sweet Charity hebben we dus al na twintig minuten gehad. Dat wil allerminst zeggen dat we ons hoeven te vervelen bij de rest. Je kunt je afvragen of het van veel originaliteit getuigt om deze 40 jaar oude productie voor de derde keer (1969 met Jasperina de Jong, 1990 met Simone Kleinsma) uit te brengen, maar het is in ieder geval in vrijwel alle opzichten in stijl gedaan. Een paar maanden voor zijn dood, een jaar geleden, heeft Coleman nog een aantal nummers uit Sweet Charity versleuteld. Maar de frisheid van deze versie zit vooral in de choreografie met veel vrolijke agressie, de soepele vertaling van Coot van Doesburgh en het niveau van de spelers.
De twee hoofdrolspelers Lone van Roosendaal en Tony Neef als saaie, innemende accountant (zo verlegen dat hij daar in de praatgroep verlegenheid niet over durft te beginnen) gaan voor goud. Van Roosendaal is een relatief onbekende ster aan het firmament, ook al draait zij al tien jaar mee in musicalland. Zij heeft zich warm gelopen in onder meer Grease, The Dancing Queens en Mamma Mia waar zij de alternate van Simone Kleinsma was. De opgewektheid en springerigheid van die laatste rol komt haar goed van pas in Sweet Charity. Ofschoon Charity niet altijd even snugger is, maakt Van Roosendaal haar sympathiek door het onbevangen spel en fraaie zang (ofschoon het wel iets minder mag galmen). Als haar rol wat meer ernst vraagt, hapert de machine enigszins en blijft ze iets te veel steken in oppervlakkigheid. Juist in die omschakeling is Simone Kleinsma een kei. Tony Neef heeft zich na zijn lange periode met Jeans, waarin allerlei hits uit het verleden erdoorheen gejast worden, ontwikkeld tot een veelzijdig musicalspeler. Hij is juist heel sterk in de afwisseling ernst en luim, heeft een zalige stem en is een motor van de cast.
Het is inmiddels duidelijk dat het grote aantal musicals in Nederland niet ten koste hoeft te gaan van de bezetting in de breedte. Ook de bijrollen zijn met onder meer Perry Dossett (een zalige sekteleider in het nummer Rhythm of Life) en Sophia Wezer (een van de vriendinnen in de nachtclub) op niveau ingevuld.
Productioneel oogt deze Sweet Charity vriendelijk. Er wordt gewoon handmatig met de decorstukken geschoven.