De Parade in Westbroekpark Den Haag, met o.a. Fijn Gruis door Nico Dijkshoorn en Ocobar (***), Te Koop door Theater aan het Spui (***) en Who’s afraid of John and Yoko door Raymonde de Kuyper en George van Houts (**). De Parade in Den Haag tot 16 juli. www.deparade.nl

Sinds het rondtrekkende theatercircus De Parade in Den Haag het Zuiderpark achter zich heeft gelaten en is neergestreken in het Westbroekpark bij Scheveningen is het veranderd van het stiefkindje waar geld op moest worden toegelegd door beter lopende steden als Amsterdam in een moneymaker. Organisator van het eerste uur Terts Brinkhof bewees dat Den Haag meer is dan een beatstad, maar dat de belangstelling voor theater alleen wat meer geprikkeld moest worden. Op de openingsavond zat alles mee: het weer, de cocktails en het niveau van de meeste voorstellingen.
Nico – woensdagdichter DWDD – Dijkshoorn mag naast meester-gitarist Cok van Vuuren lekker te keer gaan op zijn eigen jammerhout. De muzikanten van Ocobar zorgen voor een rauw muzikaal plattelandssfeertje zoals The Band dat ook deed. De teksten van Dijkshoorn over zijn ex-vrouw en een uit de hand gelopen feestje maken het af.
In één woord geweldig was zijn kort voor de voorstelling in elkaar gedraaide tekst naar aanleiding van een foto in de Volkskrant van die ochtend: twee vrouwen op het strand in een tankachtige rolstoel, ‘met de afgedankte wielen van verongelukte vliegtuigen.’ Het artikel bij de foto ging over eenzaamheid, maar Dijkshoorn maakte er een gitzwart verhaal van nare vrouwen van, waarin ook nog de dood van Gerrit Komrij werd verwerkt.
De voorstelling is minder geschikt voor de liefhebbers van Rick de Leeuw in verband met Dijkhoorns dodelijke imitatie van en de nog dodelijker opmerkingen over deze pseudopoëet.
Net als vorig jaar pluizen Raymonde de Kuyper en George van Houts ook deze Parade-ronde weer de zwakke plekken in het huwelijksleven na. Ze hanteren daarbij de methode van George en Martha in Who’s afraid of Virginia Woolf: kijken of een huwelijk nog te redden is door het spelen van spelletjes en je heil zoeken in een fantasiewereld. Maar ja, dat deden die twee wel met superieure grappen en ingemene verwensingen.
De voorstelling komt heel traag op gang met veel flauwiteiten over elkaar en John Lennon en Yoko Ono. Nu is die slow motion aanloop wel nodig om tot een verrassende ontknoping te komen, maar in een voorstelling van een half uur kun je je geen openingsdip van vijftien minuten veroorloven. De slotopmerking van de echtgenoot tot zijn vrouw ‘We zijn niet afgegaan’ klopt dan ook niet helemaal.
De acte de présence op De Parade vorig jaar van het Haagse Theater aan het Spui was blijkbaar goed bevallen. Actrice (en zangeres) Pascal van den Berg schreef een tekst voor zichzelf over een kenauachtige Haagse oudere vrouw die door haar zoon het verzorgingstehuis in dreigt te worden geduwd. Om de verkoop van haar huis te versoepelen wordt een clown ingezet. Nadat ze opent met Lucifers House for sale weet Van den Berg in een half uurtje een ijzersterk karakter te smeden waar je een pesthekel aan hebt en waar je intens van houdt. Alleen al het treurige interieur van het keukentje is goud waard.