Peter van Santen: Van Santen zingt zelf. Fascinating Jazz.
****
Peter van Santen maakt het de recensent heel makkelijk. Op het hoesje staan kreten als Nederjazz, Polderlatin, Brakwaterbebop en Kwelderblues. En ja, al die kwalificaties zijn perfect van toepassing op het gevarieerde jazzy repertoire van Van Santen, die als componist en pianist alle jazzstijlen in de vingers heeft. Het album opent met een ingenieuze variant op Jobims One note samba. Die ene toon, die het leven van Van Santen beheerst eindigt met een langgerekte toon op de intensive care. Van Santen heeft een grote fantasie (op het uitgemolken idee na dat een Ikea-kast nauwelijks in elkaar te zetten is) en weet zijn hersenspinsels mooi op rijm te zetten. Soms horen we een vage echo van Drs. P, de meester van de ambachtelijke tekst, ook al zou Drs. P het niet wagen om ‘licht’ op ‘ligt’ te laten rijmen.
Van Santen (die zeven jaar pianist was bij cabaretgroep Crème Fraîche) laat zijn melodielijnen flinke hoekse bochten maken in de sfeer van John Coltrane, van wie hij een paar composities gebruikt. Een album dat zelfs na vijf keer draaien steeds nieuwe muzikale en tekstuele verrassingen laat horen.

Koos du Plessis: Die land van blou saffiere. Music & Words
***
De Zuid Afrikaanse journalist/dichter/zanger Koos du Plessis heeft in zijn korte leven (in 1984 overleed hij op 38-jarige leeftijd) vier albums gemaakt, waarvan nu voor de Nederlandse markt een fijne selectie is gemaakt, met een fraai, informatief cd-boekje. Zowel wat (simpele) composities als stemgeluid betreft zou hij een Zuid Afrikaanse Leonard Cohen genoemd kunnen worden. Hij stelt dezelfde levensvragen, maar de poëzie van Du Plessis is veel compacter en transparanter. In Zuid Afrika was hij tijdens zijn leven in beperkte kring een icoon, maar door de culturele boycot is hij buiten zijn geboorteland onbekend gebleven. Daar komt door dit album hopelijk een eind aan.