Crazy Shopping – de Musical

Pattie, een meisje uit de provincie wil zangeres worden en trekt naar Amsterdam om haar droom te realiseren. Van het basisidee van Petticoat, de nieuwe musical van het team dat ook verantwoordelijk was voor de klapper Ciske, raak je niet direct ondersteboven. Maar de uitwerking is razendknap. André Breedland geeft in het ijzersterke script met gedoseerde hogeschoolgrappen een mooi jaren vijftig polderbeeld: het slopende schnabbelcircuit met gladde managers, de introductie van nieuwe huishoudelijke apparaten als de stofzuiger, maar ook met de homofobie en communistenhaat. Van den Ende heeft de makers de boeken van Teun de Vries als inspiratiebron aanbevolen, en dat betaalt zich uit.
Henny Vrienten heeft gelukkigmakende muziek op maat geschreven, en als kers op de taart is er Chantal Janzen, die alles goed doet wat er maar te doen valt. Inclusief het Groningse accent van de Limburgse Janzen (zo werd mij verzekerd door de Groningse Seth Gaaikema). Het (deels) Groningse decor van Petticoat opent de deur naar een hoop boerenwijsheden en droge humor, maar het wordt nooit geforceerd grappig. In alles hebben de makers maat weten te houden.
Het is niet alleen de hoofdrolspeelster die boven zichzelf uitstijgt. Ook de rest van de cast maakt de avond tot een ware musicalhappening. De scènes met Janzen en haar vader (Hajo Bruins als ontslagen communist) zijn van een subtiliteit, zoals je die zelden ziet in een musical. Marjolein Touw, moeder van twee Amsterdamse jongens die allebei om verschillende redenen aan Pattie trekken (mooie ethische broederstrijd tussen Freek Bartels en Mike Weerts), kruipt in haar favoriete rol als keiharde Roald Dahl-heks. Dat doet zij niet alleen zeer humoristisch, maar ook gevoelig en met warmte.
Soms wordt een loopje met de tijd genomen. De zwart-wit popart kleding die Pattie in Amsterdam krijgt aangemeten en het woordje ‘hip’, waar een heel lied omheen is gebouwd, behoren toch echt tot de jaren zestig. Ook een foute keuze is de totaal overbodige ballroom-dance scène in het Amsterdamse ‘Vergeet Paleis’ Tuschinski. Het zijn minuscule minpuntje op een topavond waarin Hollandse toegankelijkheid met internationale allure wordt gemengd.
Petticoat is ook een kleine musicalgeschiedenisles geworden. We zien een solidariteits-flard van Les Misérables, wat jaren vijftig pastel-invloed van Grease, een knipoog naar My Fair Lady, en het homolied Grote mannen, grote namen lijkt een vrije bewerking van Wat ik nou toch heb gelezen uit de musical Foxtrot van Annie Schmidt en Harry Bannink. En het is goed te horen dat Bannink een van de muzikale helden van Henny Vrienten is. Is dat erg? Helemaal niet, want er wordt overal een eigen draai aan gegeven. Het lijkt allemaal meer een openlijk eerbetoon dan dat er schaamteloos is gejat.
Ofschoon dit een voorstelling is voor meerdere generaties, krijgt het oudere publiek wel het herkenningsextraatje van het popblaadje Tuney Tunes, de ochtendgymnastiek met Ab Goubitz, en de ranzige showbizzjournalistiek van Henk van der Meyden.
Na de dramatische opening van het musicalseizoen met Crazy Shopping en We will rock you is Petticoat hét medicijn om de liefde voor de musical weer helemaal terug te krijgen.

****
Petticoat door Joop van den Ende Theaterproducties, script en liedteksten: André Breedland, muziek: Henny Vrienten, regie: Paul Eenens. Koninklijk Theater Carré Amsterdam 3 oktober. Aldaar t/m 10 oktober. Tournee. www.musicals.nl