fotograaf Titia Hahne

Vuig door Nico Dijkshoorn met The Hank Five, Schouwburg Amstelveen, 26 maart. Tournee. ebtheater.nl *** Oma Jos heeft een opgezette uil op Marktplaats te koop aangeboden. Een rafelig beest, in verregaande staat van ontbinding, waar toch nog een paar tientjes voor is geboden. Nico Dijkshoorn schrijft de verkoper een briefje waar de triestigheid van Oma Jos en de opperste vrolijkheid van de hele situatie vanaf straalt. Je weet niet of je ineen moet krimpen van ellende of in lachen moet uitbarsten, en dan doe je dan maar allebei. Dijkshoorn in topvorm.

Net zoals hij dat nog een aantal keren op deze avond zal bewijzen, weet Dijkshoorn het doodgewone met eenvoudige woorden heel bijzonder te maken. Zijn proza wordt wel vergeleken met het werk van Johnny van Doorn. Zeker als hij teruggrijpt op zijn tienerjaren in de jaren zeventig in Amstelveen is hij zelfs een iets rauwere kopie van Kees van Kooten. Ook de ultrakorte gedichten zijn meer dan geslaagd, zoals Tandem: ‘Mag ik u iets vragen? Zit mijn vrouw nog achterop?’ In zijn eerste solovoorstelling wil de dichter van De Wereld Draait Door ook muziek maken, en dan zijn we direct een treetje lager aangekomen. Zijn gitaarspel en vocale kwaliteiten komen niet uit boven het niveau van een goedbedoelende liefhebber. Maar ok, dat deel van de avond wordt nog net gered door het enthousiasme van Dijkshoorn en zijn twee oude vrienden op bas en drums. De tweede helft begint met een magistrale ode aan Amstelveen, waar toch meer rock ’n roll in huist dan het imago van het slaperige VVD-stadje doet vermoeden. Vervolgens zakt Vuig naar een rommelig en vooral bedenkelijk peil als Dijkshoorn ons een aantal zaken voorschotelt waar hij zich waarschijnlijk om half drie ’s nachts op zijn kamertje mee bezig houdt. En dat lijkt me zowel de beste tijd als de beste plek. Meedansen met een Youtube-fimpje van My Girl van The Temptations, of net doen alsof hij een rockster is in een uitverkochte poptempel. Ai, ai, dan zitten we dus te kijken naar een tamelijk armoedige aflevering uit de serie ‘Opa doet een beetje raar.’ Ja, heel gevoelig, heel kwetsbaar ook. En ook heel treurig. Gelukkig krikt hij de boel nog even op met een warm lied voor zijn moeder op de melodie van Goodbye van Steve Earle. Maar helaas kan dat mooie nummer het gekraak van de schuifdeuren na de pauze niet meer overstemmen.