Amsterdam is in de ban van een wurger, die een lippenstiftkus op zijn slachtoffers achterlaat. Alle kranten besteden ruim aandacht aan de gek. Alleen de Volkskrant moffelt de kwestie weg in een paar regeltjes. Tot grote frustratie van de moordenaar, want zijn grote doel is juist de voorpagina te halen van de Volkskrant.
In 1964 verscheen de roman No way to treat a lady van William Goldman, losjes gebaseerd op het verhaal van de beruchte wurger van Boston. Na de film (1968) maakte Douglas J. Cohen er een musical van, die het goed heeft gedaan aan de rand van Broadway. Het moordthema heeft wel iets weg van de Stephen Sondheim musical Sweeny Todd en ook in de stijlvol gecomponeerde liedjes komen we trekjes van Sondheim tegen. De Nederlandse bewerking van Daniël Cohen mag er zijn.
De moordenaar is een gefrustreerde, werkloze acteur (Wim van den Driessche), die nooit aan de verwachtingen van zijn moeder, een groot actrice, heeft kunnen voldoen. Als moordenaar in vele gedaanten probeert hij zijn moeder postuum te imponeren. Maar ook de rechercheur die de moordzaak moet onderzoeken heeft last van een dominante moeder, bij wie hij nog steeds woont.
Het is een tamelijk onwaarschijnlijk verhaal, waar je toch helemaal in mee kunt gaan door de humoristische tekst en de uitstekende vierkoppige cast. Remko Vrijdag gooit zijn cabaretachtergrond (Vliegende Panters) fraai gedoseerd in de strijd. Frédérique Sluyterman van Loo levert een topprestatie als beide moeders en alle slachtoffers van de wurger. Ondanks de verkleedpartijen en het slapsticktempo wordt het nergens Theater van de Lach.

****
No way to treat a lady door M-Lab, script, muziek en liedteksten: Douglas J. Cohen, regie en vertaling: Daniël Cohen, muzikale leiding: Frans Heemskerk. M-Lab Amsterdam 9 april. Aldaar t/m 18 april.