‘Ah, look at all the lonely people.’ De makers van Here, there and everywhere leggen uit dat de muziek van The Beatles nergens in dienst van het verhaal staat. Maar de tekst van Eleanor Rigby, dat zowel in de opening als aan het slot van de ‘lyrische vertelopera’ te horen is, komt wel heel mooi uit om de eenzaamheid van de hoofdpersoon te benadrukken.
Frank, 50-plusser en tien jaar lang de Paul McCartney van een succesvol Beatles-coverbandje, wordt uit zijn lethargische bestaan vol Beatles-herinneringen wakker geschud door een tienermeisje dat als een zwerfkat is komen aanwaaien. Voor hem is het enige goede van de toekomst dat hij maar met een dag tegelijk komt. Het enthousiaste meisje, dat wordt meegesleept in zijn Beatles-manie en zelf ook in een bandje gaat zingen, ziet de toekomst als een feest waar je alles uit moet halen.
Kees Prins heeft een verhaal geschreven waarin de carrière van The Beatles enigszins parallel loopt aan de loopbaan van het coverbandje, inclusief het opdringerige gedrag van een eigen Yoko Ono, de vage kunstvriendin van de rebellerige Vince. Dat komt op zijn zachtst gezegd niet zo geloofwaardig over. En de link die wordt gelegd tussen het jonge meisje en de biologische dochter van Frank die uit zijn leven is verdwenen is ook een beetje vermoeiend.
Een grotere misser is de vorm waarvoor is gekozen. Han Römer draagt als ex-muzikant flarden uit zijn dagboek voor, waarbij de aantekeningen uit de goede oude tijd gemengd zijn met de confrontaties met zijn onverwachte huisgenote, kittig gespeeld door Carolien Spoor. Dat geeft de voorstelling, ondanks de energie die Römer erin steekt, een landerig opa-vertelt-karakter.
Naast de ervaren Römer staan zeven nieuwe talenten van diverse theateropleidingen. Daarvan krijgt Carolien Spoor, eindexamenstudent aan de Toneelacademie Maastricht, de meeste mogelijkheden om zich te profileren. Dat doet ze uitstekend, zowel in zang als spel. De rest is vooral muzikaal in de weer, en dat gaat Niels Geusebroek het best af: een rocker met een fijn theatergevoel. Om niet geheel duidelijke redenen doet Eva Laurenssen (die het titelnummer heel mooi naar haar hand zet) vooral pogingen om zo ongenaakbaar mogelijk te kijken, met als gevolg dat het lijkt alsof ze met tegenzin aan deze opdracht werkt.
De band onder leiding van Bas Odijk, die vloeiende vocale arrangementen heeft gemaakt, is aanvankelijk nogal mat en vlak, maar komt plezierig los vanaf het doordreunende instrumentale deel van I want you (she’s so heavy). De muziek van The Beatles is natuurlijk een perfecte basis voor een theaterproductie, maar op dat fundament is een wankel bouwwerk neergezet.

***
Here, there and everywhere, muziek: The Beatles, tekst: Kees Prins, regie: Ruut Weissman. Oude Luxor Rotterdam, 8 oktober. Tournee tot eind janauari.