Een paar jaar geleden kreeg ik een mailtje van de getergde Jeroen van Merwijk. Hij was blij met al mijn lof in de Volkskrant over zijn liedteksten, maar hij werd behoorlijk chagrijnig van het feit dat ik al meerdere keren had opgeschreven dat ik zijn drie akkoorden muziek nogal saai vind. Hetzelfde geldt wat mij betreft voor vrijwel het gehele oeuvre van Bob Dylan en de Stones. Muzikaal armoedig.

Jeroen van Merwijk en Mike Boddé
foto: Anne van Zantwijk

Steun in deze discussie kreeg ik van Mike Boddé, die in het muziekprogramma van Paul Witteman de strijd aanging met Van Merwijk. Deze artistieke ruzie liep uit op een interessant en heel leuk theaterprogramma in De Kleine Komedie. In De Nacht van de Drie Akkoorden werd de stemming in zaal zowel aan het begin als aan het eind van de avond gepeild. Ik bleek de enige in de uitverkochte zaal die zijn hand opstak (en het vergezeld liet gaan van een stevige kreet) als meerakkoordenfan. Ondanks het pleidooi van Van Merwijk en Freek de Jonge, bleef ik erbij: het is toch veel aantrekkelijker als een componist niet blijf hangen in drie akkoorden.