Foto: Roy Beusker

Dansen met de vijand door Janke Dekker Producties, muzikale leiding: MauritsFondse, script en regie: Erris van Ginkel. Schouwburg Amstelveen 30 maart 2016. Tournee tot eind mei.

****

Roosje Glaser was het liefje van de SS-officier in Westerbork die belast was met het opstellen van de lijsten van de gevangenen die op transport werden gesteld naar Polen. En nadat zij zich met veel lef had laten overplaatsen van de afdeling ‘lijken opruimen’ naar de munitiefabriek werd zij de maîtresse van de kampcommandant in Auschwitz. Dan sta je natuurlijk na de oorlog als het goed-fout debat in alle hevigheid losbarst al met 3-0 achter. Sterker nog, met 5-0, want danseres Roosje Glaser was zelf joods, en ook voor haar (niet geheel vlekkeloze) broer die de oorlog heeft overleefd was het een absolute schande dat zijn zus met de vijand had gedanst.

Dat het toch gecompliceerder was dan het op het eerste gezicht lijkt wordt heel zorgvuldig en benauwend mooi uit de doeken gedaan in de muziektheaterproductie Dansen met de vijand. Daarmee bewijst het productiekoppel Janke Dekker en Michael van Praag weer een goede neus te hebben voor intrigerende, tot nadenken dwingende onderwerpen.

In een sobere setting zien we de oudere Roosje (Truus te Selle) op een Auschwitz-schoenenberg zitten, terwijl het leven van de vrijgevochten, brutale Roosje (Valery van Gorp) aan ons voorbij trekt. In korte scènes zien we hoe Mike Weerts als neef Paul (die dit waargebeurde verhaal heeft opgeschreven in het boek Tante Roosje) zijn tante uithoort over haar verleden. Aangezien de drie spelers in allerlei nevenrollen kruipen, vervalt men soms in overacting om de verschillende personages van elkaar te scheiden. Maar dat maakt de beklemming niet minder. Prettig ingevoegde historisch verantwoorde muziek (Warum ist es am Rhein so schön, Lambeth Walk) maken dit bijna ongelooflijke verhaal van een overleefster tot een indrukwekkend docu-drama.

Patrick van den Hanenberg