Een blik op het decor maakt direct vrolijk. Een buitengewoon burgertruttig tuintje met speelgoed konijntjes en een kingsize paddenstoel, en dreigend in de hoek een kettingzaag. Het is Katinka Polderman in een notendop: lieflijk en snoeihard tegelijk. Althans, zo kennen we de Zeeuwse uit het verleden.Bij haar debuut overrompelde Polderman als het opstandige en op seks beluste kind van Brigitte Kaandorp en Joop Visser. Ook haar tweede programma beukte er plezierig in. Haar grove, maar toch liefdevolle en taalgevoelige liedjes trilden nog lang na.Vol verwachting klopte daarom het hart voor nummer drie. Wat een teleurstelling, wat een slappe vertoning. De Lees verder…

‘Iets meer theater, iets minder Toomler,’ was het verzoek van recensent Merijn Henfling in deze krant na het zien van Geen Excuses van Daniël Arends in 2009. Met zijn derde programma Blessuretijd bedient Arends de criticus op zijn wenken.Daarbij heeft Arends de stand up-kwaliteiten die we kennen van zijn optredens in comedy club Toomler en zijn eerste twee shows – intelligente grappen en soepel contact met het publiek – nog wat verder aangescherpt. Dan is er dus maar een logische conclusie: Blessuretijd is een topprogramma.Pontificaal in het midden van het podium staat een pool-tafel. Arends schuift wat ballen in de Lees verder…

‘Maar, wat wil je nou in godsnaam?’…zou je aan het eind van de voorstelling heel hard willen roepen. Johan Goossens heeft dan anderhalf uur laten zien dat hij heel wat in huis heeft. Ook al is hij geen begenadigd pianist, hij weet toch het maximale uit de liedjes te peuren. Zoals het sterke klaaglied over de tergend trage en veel te lange Oost Europese films, die van een vrije avond een inspannende werkavond maken.Hij heeft zijn ogen niet in zijn zak zitten, en kan een aardige observatie in het dagelijks leven (het helpen van een invalide in de supermarkt) tot Lees verder…

Het affiche van het debuutprogramma van Max van den Burg – afgezakte broek waardoor een string zichtbaar wordt en het in dubieus Germaans lettertype getatoeëerde woord Kladderadatsch! op de onderrug – doet een Lama-achtige platheid vermoeden. Maar Van den Burg (winnaar Publieksprijs Cameretten 2008) zet alleen de grove middelen in om een subtiel verhaal te vertellen over een man die een ultieme poging doet om een vriendin aan de haak te slaan.‘Alsof je een frikadel in een gang gooit’ is zijn zeer directe manier om aan te geven dat de dame tamelijk groot geschapen is van onderen. Het vervolg is Lees verder…